7 september 2019 – Als ik wakker word, verzorg ik eerst mijn blaren. Ik heb er op mijn grote teen, tussen mijn grote- en wijsteen en op mijn hiel. Het is een mooie set zo bij elkaar. Gelukkig kan ik ze goed afplakken met leukoplast en heb ik nog genoeg talkpoeder om de randjes mee te vullen. Ik hoop dat vandaag mijn sokken niet teveel aan de pleisters blijven plakken
Het ontbijt is weer voedzaam en ruim voldoende. Wederom niet zo verfijnd en dat kan me niet schelen. Ik heb een goede basis nodig om op te wandelen. Ik betaal voor mijn verblijf en de eigenaresse wenst me een veilige tocht toe. Het is een prettige dame, gastvrij en vriendelijk. Om 6:45 verlaat ik Minshuku Urashima.
Ik maak een foto als ik wegloop en zwaai nog even. Op naar de weg. Vanochtend wandel ik een stukje kustweg, waar de route via tempel 26 loopt. De weg is hier een lange rechte streep die tussen kust en berg loopt.
Banen bewolking afgewisseld met zon
Er trekken steeds strepen bewolking langs. De lucht is afwisselend helderblauw en grijs of grauw. Toch regent het vandaag niet. De afwisseling maakt het aan het begin van de dag nog draaglijk. Later overheerst het blauw en brandt de zon er weer lustig op los.
Wegwerkzaamheden, dus verkeersregelaars
Een stukje verderop langs de route wordt aan de weg gewerkt. En waar wegwerkers bezig zijn, staan altijd verkeersregelaars. Het maakt niet uit hoe druk of rustig het is, ze zijn er en helpen je veilig langs de werkzaamheden. Dit keer is het rustig. Ik kan dus op de foto met een van de mannen. Hij biedt aan om iets voor me uit een automaat te trekken. Het wordt een blikje koude koffie. Hij krijgt als dank een osamefuda van me. Daar is hij blij mee!
Route national
De route doet me denken aan de Route National in Frankrijk. Daar zie je van die dorpjes die ooit levendig waren, een bloeiende economie hadden, omdat er veel verkeer doorheen kwam. Met het aanleggen van de autoroute verdween daar langzaam het leven. Hier is dat zo met de route <55>. Die grote weg loopt buiten veel van de dorpjes om en de pelgrimsweg volgt de route van een oude weg.
Historie en verval
Onderweg zie ik veel traditionele, houten huizen staan. Sommige zijn prachtig opgeknapt of goed onderhouden. Veel zijn in verval of zelfs ingestort. Het doet me een beetje pijn om dat te zien. Blijkbaar zijn veel bewoners weggetrokken uit deze gebieden of is er geen geld om goed onderhoud te doen. Jammer, want die oude huizen vind ik erg charmant.
Tsunami-alerts
Overal langs deze kust staan markeringen met waarschuwingen voor tsunami’s. Als ik die zie, kan ik bijna niet geloven dat er nog mensen wonen in deze kuststreek. Hoewel de berghellingen hier vaak zo steil zijn, dat je daar ook niet kunt wonen. Het is dus kiezen uit kwaden. En de Japanners zorgen dan voor veiligheid. Ik passeer menige tsunami-toren, waarin/ -op je kunt vluchten voor het hoge water. Ik zou het niet graag doen en hoop op goed weer.
Iets verderop zie ik een enorme werkplaats, waar betonnen tripods gestort worden. Die gevaarten storten ze in zee om de golven te breken. In een reportage op televisie hoorde ik een surfer zeggen dat die dingen helemaal niet werken, maar dat de betonindustrie zo sterk is, dat ze toch maar gemaakt en gestort worden. Niemand durft daar tegenin te gaan.
Eindelijk een Lawson’s
Rond half twaalf kom ik de eerste konbini tegen op de route. Deze Lawson’s heeft helaas geen zitje binnen. Ik koop Nivea-zalf om mijn schuurplekken te verzorgen, mijn lunch en een ijskoffie om af te koelen. Buiten ga ik lekker op een bankje zitten om even op adem te komen, de temperatuur is hard gestegen. Het is weer boven de dertig graden en nog steeds vochtig.
Vroeg bij hotel Tonohama
Ik heb stevig door kunnen lopen, want rond half twee ben ik bij het hotel. Ik kan al naar binnen en zie tot mijn vreugde dat Geertje daar ook is. Haar was ik al tegen gekomen bij tempel 10 en daarna na Shosan-ji weer. Ze overnacht ook op deze plek. Ik drink even een koud watertje, zet mijn spullen op mijn kamer en verlaat het hotel weer zonder rugzak. Met alleen mijn tempeltasje ga ik om tien voor twee op weg naar tempel 27.
De berg op
Het is 3,2km naar Konomine-ji. Tijdens dat stukje stijg ik wel 440 meter. Dat is een stevige klim. De tocht begint bij de eerste Tori: dat is de poort van een Shinto tempel. De gekromde vorm van de bovenkant is gemaakt om een feniks op te laten landen. Dat is goed om te weten!
De klim staat weer bekend als henro korogashi, de plek waar pelgrims achterovervallen. Dan is het fijn om zonder rugzak te kunnen klimmen. Daardoor gaat het ook redelijk makkelijk. Ik vind het een fijne route. Rond kwart voor drie ben ik boven.
Tempel 27 – Konomine-ji
De tempel ligt prachtig op de berg. Er zijn verschillende niveaus en de tuin is magnifiek onderhouden. Ik doe hier een uitgebreide ronde met mijn ritueel. In deze tempel zet ik mijn dochter Jip en haar vriendin Wieske centraal. Voor hen maak ik foto’s van elke stap van het ritueel. Dat vind ik leuk om te doen. Straks in het hotel deel ik ze met hen. Alleen de voorpret maakt het al leuk om hier te zijn. Als afsluiting kijk ik ook nog even bij Konomine Jinja, de Shinto Shrine met de tweede Tori.
En weer terug naar het hotel
Ik volg de officiële route terug naar beneden. Dat is hetzelfde pad als waarlangs ik omhoogkwam. Als ik langs de parkeerplaats kom, zie ik twee van die karakteristieke busjes waarmee veel henro de tempels langsgaan. De chauffeurs zitten gewoon in de bus, terwijl de pelgrims snel hun ronde doen. Soms zijn ze al met tien minuten klaar!
Diner met Geertje
Na terugkomst in het hotel was ik mijn kleren, douche lekker en drink een ijskoffie. Daarna deel ik de foto’s met Jip. Ik ben benieuwd naar haar reactie! Om half zeven ga ik eten. Daarvoor moet ik een trap op en dan naar de andere kant van het hotel. Het is naast een enorme ruimte. Vanuit dat zaaltje kan je de weg zien. Samen met Geertje geniet ik van het diner.
Voorbereiding voor morgen
Ik maak nog snel wat foto’s van de Route Guide van Geertje met de kaarten van de komende route. Fijn om toch even wat tekst in het Engels te hebben. Ik overleg met de eigenaar over de overnachting van morgen. Het wordt toch het Guest House bij tempel 28. Dat gaat een lange dag worden met ruwweg 34 kilometer te gaan. Nu lekker slapen. En dat lukt niet. Na een tijdje kom ik erachter, dat ik mijn futon verkeerd om heb liggen. Als ik hem omdraai, ligt het beter en val ik zo in slaap!
