16 september 2019 – Het uitslapen lukt me niet. Inmiddels zit ik zo in het ritme van wakker worden om 5:00, dat ik automatisch mijn ogen opendoe. Ik ben ook echt wakker en besluit rustig op te staan, want ik heb alle tijd tot het ontbijt om 7:00. De extra tijd gebruik ik om de route nog eens door te nemen.
Een korte afstand en deels bekende route
Vandaag is maar een korte tocht, zeker in vergelijking met die van morgen. Dan staat ruim 30 kilometer op de planning. In tegenstelling tot vandaag wandel ik dan weer met rugzak op. Het gebied waar ik dan doorheen moet, is bergachtig en heeft weinig mogelijkheden voor overnachtingen. Omdat ik nu terugga naar Minshuku Ansyuku, vallen de twee alternatieve routes af. Die leiden vanaf hier door de bergen of langs de kust. Jammer maar helaas: de keuze is gemaakt!
Vandaag een lichte bepakking
Het ontbijt is goed genoeg. Ik merk dat ik nauwelijks contact krijg met de eigenaresse en haar man. Dat vind ik jammer en het doet toch wat afbreuk aan mijn ervaring. Nadat ik betaald heb, verlaat ik de minshuku. Vandaag weer een wandeling met lichte bepakking. Mijn tempeltasje is nog gevuld met wat eten van gisteren.
Langs tempel 38 het kustpad op
De tocht leidt me langs de tempel waar ik even binnenloop en een kort ritueel doe. Daarna pik ik een wandelpad op, dat me door een sfeervol bos terug naar de kust leidt. Er staan hier veel dennenbomen, afgewisseld met een enkele palmboom. Voor mijn gevoel is dat een vreemde combinatie. Ik merk dat ik vooral geniet van de geur die opstijgt van de dennennaalden op de grond.
Terug naar Ansyaku en een kapotte knie
Op een uitzichtpunt bij een parkeerplaats maak ik een foto van de kustlijn. Als ik klaar ben, stap ik achteruit en val omdat ik één voet in een betonnen greppel heb gezet. Mijn knie doet pijn en ik zie dat er een scheur in mijn broek zit. Een schaafwond op mijn knie bloedt een beetje en ik heb een deuk in mijn zelfvertrouwen te pakken. Wat stom om die goot niet te zien! Gelukkig kan ik wel verder wandelen, de schade had veel groter kunnen zijn.
De henro komen me tegemoet
Vandaag kom ik veel pelgrims tegen op de route. Ik tel er negen. Omdat ik tegen de richting inloop, komen zij me tegemoet wandelen. Een jonge Japanse dame die ik aan zie komen lopen, verdwijnt de bossen in voordat ik bij haar ben. Als ik haar nakijk, zie ik een bordje staan: je kan daar een uitdagend stuk van de henro-trail volgen, dat steil omhooggaat. Zij doet de henro echt ‘the hard way’!
Terug op de bekende route
Ik kom weer aan bij het vissersdorpje waar ik gisteren de route naar de Westkaap nam. Weer neem ik mijn rust in het parkje. Dit keer heb ik ruimte voor een lange pauze. Ik doe mijn schoenen uit en eet wat in de schaduw, terwijl mijn voeten tot rust komen. Ik heb wat last van de oude blaren tussen mijn grote teen en de teen ernaast. Omdat ik elke dag wandel, herstelt de blaar maar langzaam. Gelukkig zie ik dat de huid herstellende is.
Langs het strand
Dit keer neem ik wel de route over het strand. Het is heerlijk om door het zand te lopen, vlak langs de branding. Het ritme van de golven die op de kust breken is meditatief. Het is heerlijk om hier zo in het zonnetje te wandelen en de surfers op zee te zien stunten!
En daar is Löwe weer!
Onderweg kom ik een bekende tegen. De Finse henro, Löwe, komt me tegemoet lopen. We praten even bij over onze ervaringen. Hij kampeert nog steeds in het wild en verwacht vandaag een stukje voorbij tempel 38 een plek voor de nacht te vinden. Misschien komen we elkaar een van de volgende dagen weer tegen, zijn route voor morgen komt ongeveer uit waar ik dan ook ben.
Andere henro bij de Lawson’s
En voordat ik erg in heb, ben ik terug bij de Minshuku. Als ik daar inkopen doe bij de Lawson’s konbini, zie ik twee henro in de winkel staan. Het blijken Spanjaarden te zijn. Na het afrekenen van de boodschappen raken we in gesprek. Het zijn broer en zus, ze komen uit Madrid en doen de henro. Buiten zie ik dat ze twee enorme rugzakken hebben en een pop-up tent meeslepen. Ze vertellen dat ze nauwelijks campings tegengekomen zijn en overwegen nu de tent achter te laten. Maar eerst willen ze iets verderop nog een keer kamperen langs de kust. We raken in gesprek over de henro, hun plannen en wat hen opvalt aan de Japanners. Hij schrijft haiku’s in iedere tempel en zij maakt foto’s en schrijft verhalen. Het is leuk om kennis met hen te maken, zij hebben morgen een rustdag gepland.
Veel wild
Als ik weer incheck, zie ik dat er een enorme spin naast mijn rugzak op de muur zit. Die heeft netjes op mijn spullen gepast. In de kamer ligt een tweede futon voor me klaar. Dat wordt zacht slapen vannacht: ik voel me echt welkom hier! Terwijl ik me installeer, denk ik aan het wild dat ik vandaag tegenkwam. Want naast de henro kwam ik vandaag ook twee zwijntjes, een paar slangen en een grote roofvogel tegen. Gelukkig volgde die roofvogel me dit keer niet, zoals eerder tussen tempel 36 en Susaki.
Patchwork aan mijn broek
Nadat ik een wasje heb gedraaid, hang ik mijn sokken te drogen en ga ik op zoek naar naald en draad. De eigenaresse vindt het niet goed dat ik zelf aan de slag ga. Ik moet haar mijn broek geven, zodat zij het gat dicht kan naaien. Wat een betrokkenheid!
Waar ben ik mee bezig?
Na het avondeten heb ik een behoorlijke inzinking. Ik vraag me af waarom ik mezelf dit aandoe. Waarom zou ik nog doorgaan? Wie doe ik daar een plezier mee? Het traject in Kochi staat bekend als de fase van de ascetische training. Dat betekent doorzetten, ook al heb je er geen zin meer in. Maar vanavond heb ik het er moeilijk mee. Misschien dat het nog steeds de stress is van de afgelopen dagen. Ik merk wel, dat de korte ontmoetingen en gesprekken met andere pelgrims me energie geven. Daaraan kan ik me optrekken. Een van de lessen van de pelgrimstocht is zeker dat ik geen einzelgänger ben. Ik heb anderen, zoals de Spanjaarden of Löwe nodig om energie op te doen.
Even contact met het thuisfront
Gelukkig kan ik met mijn telefoon de hele wereld bereiken. Ik besluit even contact te zoeken met mijn dochter. Op dit soort momenten mis ik het thuisfront. En dan vind ik het fijn om even heen en weer te app-en. Via mijn vrouw hoor ik dat mijn ouders hun caravan gaan verkopen. Ze zien het niet meer zitten om naar de camping te gaan. Hun huidige tripje naar Empe is hun laatste keer. Daar word ik weer weemoedig van.
Morgen een lange tocht
Ik kijk even vooruit naar morgen. Dan heb ik een lange tocht voor de boeg. Tempel 39 is dan de bestemming. Ik heb een overnachting geboekt in de Minshuku naast die tempel. Volgens de route guide wandel ik de kortste route en zijn er nauwelijks foerageerplekken te vinden.