24 september 2019 – Tempel 45 is een bergtempel! Op weg naar Matsuyama wandel ik vandaag eerst even zonder rugzak naar tempel 45. Dat is echt één van de hoogtepunten van de tocht. Dan haal ik mijn rugzak op en wandel door tot mijn overnachtingsplek in tempel 47.
Ontbijt bij Hacchozaka
Het ontbijt is net zo goed als het avondeten. Dat betekent dat ik even lekker genietend de dag start. Ik sta klaar om mijn rugzak om te doen als mijn gastheer vertelt dat er lockers zijn hier. Ik kan mijn rugzak dus nog even laten staan en later ophalen.
Over de berg op weg naar de gate naar tempel 45
Gisteren had ik al besloten om via de berg naar tempel 45 te wandelen. Die route leek me het mooist. Deze tempel ligt aan het eind van een vallei, waardoor je vanaf de tempel ‘dezelfde weg’ moet terugwandelen. Als ik heen wandel via de berg en terug over de weg, dan loop ik een kleine cirkel en eindig ik weer bij mijn rugzak.
Een bergtempel: op weg over de berg
De trail was nog nat van de vele regen van gisteren en eergisteren. Ik kan merken dat hier in de bergen het vocht blijft hangen, zeker na de plensbuien die de tyfoon veroorzaakte. Gelukkig kan ik licht reizen, omdat ik alleen mijn tempeltasje bij me heb. Daardoor is het een eenvoudige klim. Tijdens die klim ga ik over twee bergtoppen, een beetje zoals dat bij tempel 12, Shosan-ji ook is. Op, dan een beetje neer en dan weer op.
Beelden en shrines
De afdaling leidt me langs groepen met beelden. Er staan hier majestueuze bomen, met enorm dikke stammen. Er is een mini-pelgrimsroute langs een serie beeldjes en er staan wat Shinto shrines. Dan volg ik een pad met kinderkopjes en zie de gate van de tempel. Rond een uur of acht ga ik tempel 45 binnen.
Afdalen naar de tempel
Na de poort is het nog best wel een eind voordat ik bij de echte tempel kom. Er staan diverse altaartjes en er is een hek waarachter een kloof te vinden is. Als je de sleutel van het hek ophaalt, kan je die kloof beklimmen (dat heb ik nog niet gedaan). De tempel zelf is opgebouwd in lagen, waarbij op ieder niveau wel wat gebouwtjes staan. Op het hoogste niveau, naast het hoofdaltaar, is een ladder die naar een ‘balkon’ in de rotsen leidt. Omdat die ladder echt verticaal staat en de sporten ver uiteen staan, is het een gevaarlijke klim. Na mijn ervaring van gisteren besluit ik er niet op te klimmen. Twee andere henro besloten wel omhoog te gaan en aan hun gestuntel te zien was het best gevaarlijk!
De bergwand staart je aan…
Als je door je oogharen kijkt, herken je met enige fantasie een gezicht in de bergwand boven het balkon. Er zijn twee uithollingen die lijken op ogen en een grot als mond. Het is alsof een vriendelijke reus me toelacht, terwijl ik mijn ritueel doe. Ik zoek de daishi-dou op en herhaal mijn ritueel. Dan laat ik de stempels zetten en vervolg mijn weg de tempel uit. Dat is best een stuk afdalen naar de parkeerplaats, waarbij ik onderweg langs een paar winkeltjes kom met snuisterijen en wat zoetwaren.
Van de bergtempel terug naar Hacchozaka
Vanaf de parkeerplaats wandel ik langs een rustige weg terug naar Hacchozaka om mijn rugzak op te halen. Daar krijg ik nog iets te drinken aangeboden voordat ik weer verder ga. Als ik vertrek, schijnt de zon weer en daardoor stijgt de temperatuur snel. Om een uur of tien neem ik afscheid en vervolg mijn pad.
En daar is Löwe weer
De wandeling voert me parallel aan en langs de weg terug naar het dorpje waar ik gisteren even rust nam. Daar zie ik op het bruggetje Löwe weer, die op weg is naar de tempel. Dat bewijst weer, dat hij vrijwel hetzelfde tempo heeft als ik. We praten even en gaan elk ons weegs.
Vandaag de tunnel in plaats van een klim
Vandaag heb ik even geen zin om weer over de bergpiek te gaan waar ik gisteren viel. Daarom besluit ik de Tonomido-tunnel te nemen. Die route is even een tegenvaller. Als ik de tunnel inloop, wandel ik gewoon naast het verkeer. Er is geen verhoging of afscheiding tussen mij en het verkeer. Dat doe ik dus liever niet nog een keer (hoewel … in 2024 heb ik het toch weer gedaan). Gelukkig was het rustig op de weg vanochtend.
Op naar een echte pas
Na de tunnel wandel ik gestaag omhoog naar de Misaka-toge pass. Via het dorp waarin tempel 44 staat, volg ik een brede weg met daarlangs een fietspad. Uiteindelijk kom ik op het hoogste punt, zo’n 702 meter. Dat is net nadat het verkeer op de weg afbuigt naar een snelweg. Op dat punt is een rustplaats met toiletgebouw en een henro-hut. Omdat de wind gemeen waait en het op deze hoogte best koud is, ga ik even op de bank liggen. Mijn zweet verdampt snel en ik koel af. Terwijl ik er lig, begint het te miezeren. Ik besluit wat te eten en drinken en ga weer onderweg met mijn regencape om. Dat wordt zweten!
En weer bergaf via een bospad
Vanaf de ‘piek’ wandel ik langzaam bergafwaarts. Eerst loop ik langs een weg, dan volgt een stuk door een bos via één van de mooiere trails van de henro. Na het bos volgt er steeds meer cultuurland en bebouwing. De huizen worden dorpjes met slingerende weggetjes ertussen. En al die tijd daal ik af richting zeeniveau. Ik geniet met volle teugen van dit stuk, hoewel het weer nog niet echt meezit.
Tempel 46, Joruri-ji
Langs de wat drukker wordende weg, ligt daar opeens de volgende tempel. Recht tegenover de poort van de tempel ligt een enorm hotel. Dat blijkt een Ryokan die helemaal gericht is op (bus-) henro. De vorm van de tempel is vierkant en binnen dat vierkant ligt een mooie tuin. Als ik de treetjes op wil gaan om naar binnen te gaan, komt er net een schooljongen van een jaar of acht naar beneden gehuppeld. Wat is het heerlijk om die jonge energie te zien. Na een snelle ‘Konnichi-wa’ gaat hij ervandoor.
Eerst even rusten, dan mijn ritueel volgen
In de tempel ga ik eerst op een bankje zitten om even te rusten en me klaar te maken voor mijn ritueel. Door het vocht in de lucht is het weer drukkend warm. Als ik al mijn spullen bij elkaar heb gezocht, doorloop ik mijn gewone ritueel. Dankzij het vele groen in deze tempel voel ik me verbonden met de natuur. Dat geeft rust en ik krijg er lucht door.
Een groot contrast tussen tuin en parkeerplaats
Na het ritueel laat ik mijn nokyocho tekenen en ga ik op onderzoek uit. Er staan prachtige bomen in de tempel. Als ik door een van de uitgangen ga, zie ik dat er nog een heel stuk terrein achter de tempeltuin ligt. Daar staan juist veel beelden, ligt grint en is een parkeerplaats aangelegd. Het contrast kan bijna niet groter zijn met de prachtige en natuurlijke tempel-tuin binnen. Ik besluit nog even uit te rusten in de tuin, voordat ik mijn rugzak weer omdoe en verder wandel.
Op naar de laatste tempel
Het is maar een kilometer naar tempel 47. Die afstand leg ik langzaam af. Na de tyfoon en miezer is de lucht weer schoongeveegd en de zon staat weer aan de hemel. Gelukkig wandel ik hier over het platteland, waar altijd wel wat water te vinden is dat verkoeling geeft.
Tempel 47, Yasaka-ji
Opeens zie ik een roodgeverfd poortje opduiken aan het eind van de weg. Dat moet de volgende tempel zijn. Rond een uur of vier kom ik aan bij Yasaka-ji, tempel 47. Ik hoop hier te overnachten. Volgens mijn informatie bieden ze hier (in 2019 in ieder geval nog wel) tsuyado aan.
Soezende poezen
Wat is dit een indrukwekkende tempel! Er liggen poezen te soezen voor de nokyocho-office, er staan allerlei altaartjes en er is een tuin met een prachtig beschilderd gebouwtje erin. En achter de tempel ligt ook nog eens een enorme gedenk-/ begraafplaats. Deze tempel zou al in 701 zijn opgericht en ik voel de rust die uitgaat van de vele jaren dat hier tempelrituelen zijn uitgevoerd. Het is net alsof ik de generaties die hier voor me waren, kan voelen hier. Mede daarom gaat het uitvoeren van mijn ritueel helemaal vanzelf. Het is blijkbaar een tweede natuur voor me geworden en dat voelt goed.
Wachten om tsuyado te vragen
Ik mag niet te vroeg zijn met om tsuyado te vragen en ook weer niet te laat. Als ik hier niet kan slapen, moet ik het namelijk elders proberen. Rond kwart voor vijf ga ik mijn stempels halen. De kat mag niet naar binnen, dus de schuifdeur moet dicht blijven. Dat helpt ook om de koelte van de airco binnen te houden. Het is hier heerlijk fris. Gelukkig is het geen probleem om hier te slapen. Als ik even wacht tot de tempel sluit, dan zal de monnik van dienst me wijzen waar ik kan slapen.
Vanavond eet ik een noodrantsoen
Er staat een gebouwtje, een soort portokabin, op de parkeerplaats. Daar kan ik slapen. Er is zelfs een keukentje waar ik eten kan opwarmen en er ligt een beschrijving waar ik boodschappen kan doen. Ik besluit op mijn slippers op zoek te gaan naar eten. En hoewel ik de aanwijzingen volg, verdwaal ik. Dat betekent een extra 3 kilometer wandelen vandaag en toch geen vers eten hebben. Gelukkig heb ik altijd noodvoer bij me. Dus vanavond amandelen, een miso-soep met udon en vroeg naar bed.
Op panelen voor de muren staan hier allemaal wensen van henro die hier hebben geslapen. Wat leuk om te lezen. Via Facebook hoor ik van anderen die er ook zijn geweest. Wat is het toch een kleine wereld! Ik maak mijn bedje op en ga lekker slapen. Morgen weer fris op en dan richting Matsuyama.
Wandelafstand ongeveer 36 kilometer, waarvan het eerste deel zonder bepakking. En de laatste drie kilometer op jacht naar boodschappen reken ik dan niet mee.