15 september 2019 – Ik sta bijtijds op. Het ontbijt wordt om zes uur geserveerd. En weer is het eten prima: traditioneel Japans. De gastvrouw rolt de rijst die overblijft door zout in een plasticfolie en splitst het in twee bollen. Die krijg ik mee als o-setai lunch voor vandaag. Geweldig dat ze dat doet, terwijl ik ze nu niet eens kan betalen.
Over de brug op weg
Ik ga op weg, steek de brug over en kom langs Lodge Camellia, de andere Minshuku hier. Die zat vandaag vol, ze hebben er niet zoveel plek. De uitstraling is wat meer westers dan Ansyuku (*). Een vrouwelijke henro komt me tegemoet. We passeren elkaar, werpen elkaar een vriendelijke blik toe en groeten elkaar: o-hayo gozaimasu! We nemen allebei niet de tijd om even te stoppen en te praten.
Gyaku-uchi: tegen de richting in
Vandaag wandel ik een groot stuk van de route gyaku-uchi, tegen de richting in. Ik moet in de gaten houden waar ik de route straks moet verlaten. Gelukkig heb ik eerst een stukje ‘gewoon’ langs de kust te wandelen. Eerst wandel ik om een baai heen en passeer Café Beach, dat nog gesloten is. Als ik langs het café kijk, zie ik het strand met forse golven. Een aantal surfers langs de kant van de weg kijkt verlangend naar de branding. In de baai wordt gekampeerd.
Vandaag wandel ik langs de weg: de branding is te onstuimig om me veilig bij te voelen. Misschien dat ik morgen op de terugweg het strand op kan gaan. Mijn pad leidt me langs het ‘Paradise café’. En ook langs deze weg zijn de tsunami-torens niet ver. Dit keer is het een erg moderne versie met een vers geasfalteerd parkeerterrein ernaast. Dat is afgesloten en kan helaas niet gebruikt worden door de zonaanbidders.
Verjaardagswens voor mijn zoon
Terwijl ik op weg ben, zie ik dat het inmiddels in Nederland ook 15 september is. Dat is de verjaardag van mijn zoon Koen. Daar moet toch even wat aan doen. Ik zing hem toe in een filmpje, terwijl ik in de zon langs de kust loop. Mijn mobiel neemt het op en ik druk op send en hoop dat hij er om kan lachen als hij het afspeelt als hij wakker wordt. Dat is toch wel een voordeel van het tijdverschil, ik zal wel een van de eersten zijn met een verjaarswens.
Afbuigen van de doorgaande route
Even verderop komt het strand weer in zicht en moet ik gaan opletten, want het volgende stuk van de route wandel ik gyaku-uchi, tegen de richting in. En dat vraagt wat extra concentratie omdat er tegen de richting in geen routemarkering is. In een klein vissersplaatsje moet ik afbuigen en een stukje route landinwaarts lopen.
Tijd voor rust in een vissersdorpje
In het dorpje is een grasveldje met een klein gebouwtje met een toilet. Ik ga even zitten, eet wat en kijk rond. Het is nog best vroeg en toch is er al best wat leven in het dorp. Aan de haven zitten vissers hun netten te boeten en er wordt gewerkt aan bootjes. Na een tijdje maak ik gebruik van het toilet, was mijn handen, vul mijn flesjes bij en hijs mijn rugzak weer op mijn rug. Op naar de komende kilometers waarin ik tegen de richting in wandel.
Tegemoetkomende henro
Gelukkig hangt bij de eerste complexe kruising een mooi bordje waarop de verschillende routes zijn aangegeven. Dat maakt het makkelijker om de juiste kant op te gaan en mijn pad te vinden. Al snel merk ik dat het vinden van de route best makkelijk is. Terwijl ik langs een weg wandel, komt een eerste groep henro me tegemoet. Wat leuk om hen tegen te komen en te begroeten. Hun gids gaat voorop en de rest wandelt er als kuikentjes achteraan. Het zijn er wel twintig. Vrijwel allemaal groeten ze me. Ik word bijna schor van het teruggroeten!
Een geldautomaat vinden
Dan komen de buitenwijken van Shimizu in zicht. Hier laat ik de route even achter me en ga op zoek naar het centrum waar het postkantoor ligt. Ik gebruik maps.me en de kaarten van mijn iPhone om de weg te vinden. De route leidt me langs vier banken en ik kan het niet laten om die allemaal binnen te gaan om te checken of mijn pas het in de automaten doet. Helaas werkt bij geen van deze automaten de geldopname. Wel geniet ik elke keer weer even van de airco, want het is inmiddels erg heet geworden. De zon staat aan een strakblauwe hemel!
Het postkantoor gevonden
Na wat zoeken kom ik aan in de hoofdstraat. Daar moet ik op zoek naar het postkantoor. Er staan twee mensen buiten te wachten. De automaat zit in een ‘voorportaaltje’ waar maar één persoon in kan staan. Ik wacht in de rij totdat ik aan de beurt ben. Dan sta ik voor de automaat, doe een ‘overseas withdrawal’ en geniet van het geluid van het tellen van de biljetten. Voor de zekerheid heb ik ¥ 50.000 gepind. Daarmee kan ik zeker de drie nachten betalen die ik verschuldigd ben en heb ik ook wat reserve voor de komende overnachtingen.
De stress is weg, ik heb rust in mijn hoofd
Er valt een last van mijn schouders. Ik vind het maar niets om bij iemand in het krijt te staan. Met dit geld kan ik gelukkig weer zonder zorgen verder. Bij de haven zie ik een supermarkt en besluit inkopen te doen. Ik vul mijn voorraad energiedrank aan en koop wat snacks en nootjes voor onderweg. Bij het afrekenen vergeet ik bijna mijn kongozue. De kassière roept me als ik me omdraai en wijst me erop. Ik kan Kobo Daishi toch niet achterlaten?
Genieten van een mooie wandeldag
De rest van de tocht is genieten. Ik heb weer ruimte in mijn hoofd. Daardoor kan ik echt genieten van het mooie uitzicht. De <321>-weg loopt vlak langs de kust en slingert via baaitjes naar de punt van de kaap. Zo af en toe leidt het pad over een heuveltje. Dan is het fijn om even in de schaduw van de bomen te lopen. Daar kom ik in een bos een tweede groep pelgrims tegen, weer in de ganzenpas. Dit keer heb ik geen tijd om een foto te maken, wel krijgt iedereen een hartelijke groet!
Even een tunneltje en dan de kaap
Ik mis de routewijzer naar een traject over een bergje en wandel dus maar door een tunnel van 1km. Maar dat deert me niet: vandaag is alles fijn! Door het afwisselende karakter van de route is het een mooi stuk om te wandelen. Al snel kom ik aan bij cape Ashizuri. Daar staat het vol met bordjes die me naar de tempel wijzen. Op weg naar de tempel zie ik mijn overnachtingsplek liggen en weet dus waar ik straks naartoe kan. Maar nu eerst naar tempel 38, Kongofuku-ji.
Tempel 38, Kongofuku-ji
Deze tempel is echt een toeristische trekpleister. De entree is ruim van opzet en bekleed met natuursteen. Er wandelen drommen mensen over de weg die voor de tempel langs loopt. Toch ervaar ik de bekende rust als ik het tempelterrein op wandel. Door de indeling van het terrein zijn er hoekjes ontstaan, die ieder een eigen karakteristiek hebben. Het geheel straalt rust uit. Ik besluit eerst een bankje te zoeken om even uit te rusten van de wandeling. Omdat ik geen rugzak meedraag, hoef ik daar geen veilig plekje voor te zoeken. Op een bankje naast de nokyocho office geniet ik van het leven in de tempel.
Prachtige koi en een levendige tempel
Wanneer ik voel dat ik ook qua wandelenergie rustig ben geworden, ga ik mijn tempelritueel doen. Dat gaat soepel. Na afloop wandel ik een rondje om de vijver, kijk wat rond en maak wat foto’s. De rondzwemmende koi-karpers in de enorme vijver spatten er qua kleur helemaal uit. Het is prachtig om het leven in de tempel te zien. Kleine kinderen die leren hoe ze wensstrookjes op moeten hangen, tikkertje spelen achter een van de tempelgebouwen en ouderen die achter de rollator hun ritueel doen. Ondanks de eerste indruk van toeristische trekpleister is dit toch ook weer een tempel met een plek in het dagelijks leven van dit dorpje.
Op weg naar de Minshuku
Als ik de tempel verlaat, zie ik een restaurant aan de overkant van de weg. Om er te komen moet ik in een winkel de trap op. Bezweet en wel doe ik de deur open en vraag of ze een plekje voor me hebben. De dame die me ontvangt groet me vriendelijk en leidt me naar een tafeltje aan het raam, waar ik een prachtig uitzicht heb over de oceaan. Omdat Koen jarig is, trakteer ik mezelf op een ijsje en merk dat ik helemaal tot rust kom in de koelte van de airco, terwijl ik mijn koffie drink en de ijscoupe leegeet.
Welkom in Minshuku Hatto
Mijn overnachtingsplek is dichtbij. Ik wandel een stukje terug langs de route en stap binnen bij Minshuku Hatto. Ik doe alvast mijn schoenen uit en slippers aan. In eerste instantie komt er niemand op mijn ‘sumimasen!’, maar na een paar minuten komt een dame aan schuifelen die mijn naam checkt en mijn paspoort kopieert. Ik ben welkom in Minshuku Hatto!
Een kamer met eigen badkamer en spin
Mijn kamer is boven, met een tatami-vloer en dit keer een eigen badkamer. Als ik daarvan de deur opendoe, zie ik een spin van een centimeter of vijf op de muur zitten. Gelukkig blijft dit exemplaar zitten waar hij/ zij zat en hoef ik niet door een spinnenweb naar het toilet.
Stress kost energie
Ik hang mijn wandelkleren op om te drogen en relax een beetje. Straks kan ik in mijn yukata aanschuiven bij het avondeten. Hoewel er geen wifi is, besluit ik toch even te facetimen met mijn ouders en Katja. Ik merk dat ik het fijn vind om even contact te hebben met het thuisfront en mijn verhaal te delen en hen natuurlijk ook te feliciteren met de verjaardag van Koen. De geldzorgen hebben me dieper geraakt dan ik had gedacht.
Dineren aan een zitkuil
Als het tijd is voor het avondeten, meld ik me beneden en wordt aan een tafel gezet waaronder ik mijn voeten in een zitkuil kan laten hangen. Dat is relaxed zitten en biedt me de kans mijn benen te ontspannen. Het eten is redelijk, de sashimi heerlijk. Op mijn kamer schrijf ik in mijn dagboekje en val daarna al snel in slaap. Morgen ontbijt om 7:00, dat betekent een lange nacht en uitslapen.
(*) Medio 2021 is bekend geworden dat Lodge Camellia mede door Covid-19 gesloten is. Check in de route guide of die status is veranderd.