14 september 2019 – Ik sta op, kleed me aan en pak al mijn spullen. Ik heb prima geslapen in het Henro House. Gisteravond heb ik nog even gekeken hoe ik het beste bij tempel 38 kan komen en dan weer verder kan gaan. Die tempel ligt op een kaap en van daaruit kan ik via drie verschillende routes naar tempel 39. De ene gaat langs de kust, de andere dwars door het binnenland, vrijwel zonder water en eten en de laatste leidt terug naar waar ik vanavond ga overnachten. Ik hoop op inspiratie vandaag of anders inzichten van de gastheer vanavond. Ik ben benieuwd hoe mijn lijf voelt vanavond, want vandaag staat er weer 30 kilometer op het programma.
Ontbijt bij Minshuku Takahama
Om zeven uur stipt ben ik bij de Minshuku. Vanochtend ben ik door het ontwakende dorp gelopen, om de heuvel met de tunnel heen. In het daglicht is dat een mooie route, veel fijner dan de donkere en natte tunnel van gisteren. Ik krijg een lekker ontbijt en terwijl ik aan het eten ben, komt het Japanse stel ook weer naar beneden. Ze begroeten me en gaan even verderop aan hun tafel zitten.
O-setai
Als ik klaar ben met eten, ga ik op zoek naar de eigenaresse. Ik wil bij haar afrekenen. Maar voordat het zover is, krijg ik koekjes als o-setai. Haar man geeft me ook nog een kleurige, ingenaaide schelp met een rinkelbelletje erin. Die kan ik aan mijn rugzak hangen. Hij vertelt dat zijn tante de schelpen zelf zoekt, voorziet van een belletje en het naaiwerk doet. Wat een prachtige o-setai! Ik geef hen beiden een osamefuda.
Mijn geld raakt op
Nadat ik heb afgerekend, merk ik dat ik bijna geen geld meer heb. Ik moet vandaag even pinnen, anders kan ik mijn overnachting van vanavond niet betalen. Gelukkig zie ik dat ik onderweg een Lawson’s Konbini tegenkom. Dat moet dus goedkomen. Bij het vertrek hier maak ik nog foto’s van de eigenaresse, eigenaar en hun medewerkster.
Een gevarieerde route langs de kust
Vandaag wandel ik weer een mooie en gevarieerde route. Gelukkig deze ochtend zonder regen, zodat ik er meer van kan genieten. Er hangt wel een dreigende bewolking in de lucht, maar daar komt vooralsnog geen regen uit. De weg slingert langs de kust, ik passeer een camping en kom weer een pijnbomenbos tegen. De zee is nog wel ruig van het slechte weer van gisteren. Iedere keer als de golven breken, spuit er een enorme sproeier water omhoog.
O-setai
Als ik rond een uur of tien even pauzeer, komt er een auto aanrijden. De chauffeur stapt uit, groet me en staat erop, dat hij iets voor me uit een vending machine haalt. Ik kies een koude koffie en hij geeft er ook wat zoutjes bij die ik moet proberen. Hij neemt mijn osamefuda aan, stapt weer in zijn auto, zwaait en rijdt weg! Dit soort kleine ontmoetingen geven me zoveel energie. Dat iemand zomaar uit het niets even de tijd voor je neemt is echt een geschenk.
Langs drie Lawson’s konbini
Omdat ik geld nodig heb, ga ik naar binnen bij iedere konbini die ik tegenkom. Helaas werkt in geen van de konbini mijn SNS-bankpas en creditcard. Ik kan maar geen geld pinnen. En omdat ik wel mijn dagelijkse portie cafeïne koop, komt de bodem van mijn portemonnee in zicht.
Rust met een fietser
Als ik bij een van de rustplekken ga zitten, komt een fietser aangereden. Hij gaat naast me zitten en stelt zich voor. Hij fietst Shikoku rond, niet als henro langs de tempels, maar voor zijn plezier. Zijn vrouw rijdt met de auto van rustplek naar rustplek en verzorgt zo de catering. Van haar krijg ik even later een zakje met ‘krachtvoer’: een jelly met banaan. Vreemd om dat zo uit een zakje te slurpen. Na de rust neem ik afscheid en ga verfrist weer verder.
Door de tunnel
Ik ga de Shimatorivier over via een brug die is versierd met libellen. Ik blijft het mooi vinden om te zien hoeveel werk de Japanners maken van het aankleden van bruggenhoofden. Dan volg ik route <56> en kom aan bij een tunnel. Omdat het gisteren zo nat was, zie ik het niet zitten om over de oude henro-route langs de Izuta-pass te gaan. Die is maar 252 meter hoog, maar toch: dalen op een nat pad is niet fijn.
De tunnel valt me echter vies tegen. Ik heb mijn buff voor mijn mond gedaan tegen het fijnstof, maar daardoor kan ik ook minder makkelijk ademen. Het is er druk en de afstand is enorm… 1620 meter. Halverwege sta ik even stil om een foto te maken van het bordje dat aangeeft dat je naar beide kanten een even lange vluchtweg hebt. Het duurt meer dan een kwartier om het hele eind te lopen.Dan zie ik letterlijk licht aan het eind van de tunnel.
Even rust
Na de tunnel rust ik even uit bij een klein tempeltje. Het restaurant dat daar ook zit, is nog dicht. Gelukkig is er wel een publiek toilet waar ik even gebruik van kan maken. Achter het restaurant staat een enorm waterrad. Prachtig om te zien hoe hier gebruik gemaakt wordt van het vele water dat uit de bergen komt. Afhankelijk van de route die ik kies als ik van tempel 38 verder wandel, kom ik hier wellicht weer langs.
En toen begon de miezer
Tot nu toe was het droog, ondanks dreigend grijze wolkenpartijen. Ik pauzeer onder iets wat eruitziet als een muziekkoepel. Als ik daar zit, komt een dame op me aflopen, die afzwenkt naar het toiletgebouw. Ik zie haar daarna niet meer. Dit vind ik jammer, want ik had wel wat contact kunnen gebruiken. De route is zwaar vandaag, door de dreigende bewolking en het gevoel dat ik zonder geld kom te zitten. Die financiële zorgen spoken steeds meer door mijn hoofd. Net als ik weer ga wandelen, gaat het miezeren. Het regent even, gaat weer over in miezer. Dat is het slechtste weer om in te wandelen; moet ik mijn regenkleding nou wel of niet aandoen? Ik besluit dat ik beter nat kan worden van de regen, dan van het zweet. Alleen als het echt gaat gieten, doe ik even mijn regencape om.
Minshuku Ansyaku in zicht
Rond half drie kom ik in het dorpje waar de minshuku ligt. Daar heb ik de laatste kans om te pinnen bij een Lawson’s, een bank en het postkantoor. De eerste twee opties lukken niet; mijn kaart wordt domweg geweigerd. Helaas is het postkantoor om twee uur dicht gegaan omdat het zaterdag is. En het gaat pas maandag weer open. Ik heb dus net de openstelling gemist!
Inchecken
Ik ga naar de Minshuku om in te checken. Die ligt vrijwel naast de Lawson’s. De eigenaar is een wat barse man, die alleen Japans spreekt. Ik leg hem uit dat ik zonder geld zit, geen mogelijkheid had om te pinnen en hem dus nog niet kan betalen. Ik voel me daar rot onder. En dat ziet hij. Hij raadt me aan om nu eerst te gaan douchen, even bij te komen van de tocht en het dan nog even bij een tweede bank te proberen. Als het daar niet lukt, maken we vanavond met zijn vrouw erbij een plannetje. Dat stelt me gerust. Zo zie je maar weer, je moet je pas zorgen maken als het daadwerkelijk mis gaat. Hier op Shikoku komt er altijd een oplossing.
Wassen in een open wasmachine
Nadat ik fris gedoucht ben, laat hij me zien waar ik mijn kleren kan wassen. Er staat een open wasmachine, type bovenlader met centrifuge naast de wastrommel. Ik kan er met een tuinslang water in laten lopen. Zeep erbij en dan het programma starten: zo simpel kan het zijn. Als de was klaar is, moet ik op dezelfde manier met de tuinslang spoelen en na een spoelbeurt of twee doe ik alles in de centrifuge. Zo, mijn kleren zijn weer fris en schoon. Nu even ophangen in mijn kamer. En bij het ophangen zie ik dat er een vishaakje in een van mijn sokken zit. Gelukkig kom ik er nu achter en niet na het aantrekken van die sok!
En weer geen geld
Bij de laatste bank doet mijn pas het helaas ook niet en ook mijn creditcard wordt niet geaccepteerd. Als ik er iets over post op Facebook krijg ik tips van andere henro. Een van hen legt uit dat het waarschijnlijk wat te maken heeft met een feestdag. Dan werken de banken niet en doen ze niet aan internationaal betalingsverkeer.
Komt eten, komt raad
Rond zes uur staat het eten voor me klaar op tafel. De eigenaar en zijn vrouw komen even bij me zitten. We bespreken hoe ik aan geld kan komen. Mevrouw spreekt wat Engels, dat maakt het wat eenvoudiger om zaken af te stemmen. De eigenaar heeft even wat gecheckt en vertelt dat in een plaats langs de kust het postkantoor wel open is. Met mijn route guide komen we er al snel uit waar het is. Dat betekent wel, dat ik morgen gyaku-uchi, tegen de route in, moet lopen. Dat is normaal iets voor echt ervaren henro. Ik ben benieuwd hoe dat gaat; wegwijzers staan er niet in die richting. Je moet op je kaart lopen en achteromkijkend naar aanwijzingen zoeken!
Het routevraagstuk opgelost: ik kom hier weer terug
De deal is, dat ik morgen tegen de richting inwandel, geld haal en overnacht in de buurt van tempel 38. Ze regelen telefonisch ook die overnachting voor me, bij Minshuku Hatto. Als ik van daaruit weer terugwandel, kan ik overmorgen weer hier slapen en betalen voor het eten en de overnachtingen. Daarna kan ik de route weer oppikken naar tempel 39. Een mooie oplossing, die ook betekent, dat ik twee dagen zonder rugzak kan lopen. Die mag ik hier laten staan! Dat is sowieso een tip voor toekomstige henro, die ook in de route guide staat. Kijk of je je rugzak ergens kunt laten terwijl je tempel 38 bezoekt.
Alles komt goed
Het blijft me wel bezighouden waarom ik niet kan pinnen. Ik vind het maar vreemd, want eerder kon ik gewoon pinnen bij de automaten in alle Konbini. Voor de zekerheid kijk ik mijn reçuutjes na en zie er een van een Lawson in Tukoshima, een 7Eleven en twee andere van de Japan bank, die volgens mij van een Family Mart zijn.
Tijdens de henro op Shikoku biedt zich voor alles een mooie oplossing aan als ik die nodig heb. Ook al maak ik situaties mee die ik niet eerder bent tegengekomen. Zoals zo vaak: ook vandaag weer hulp en een oplossing voor mijn problemen! Dankbaar voor de betrokkenheid en tevreden met de oplossing ga ik slapen. Morgen en overmorgen wandel ik met lichte bepakking, als een ervaren pelgrim, gyaku-uchi, tegen de richting in!