Dag 11 – Kochi Prefectuur; afwisselend hoosbuien en zon

5 september 2019 – Rond een uur of zes word ik wakker van de opkomende zon. Ik was gisteravond vergeten een gordijntje dicht te doen, waardoor het licht nu mijn kamer invalt. Rustig aan sta ik op, kleed me aan en pak mijn spullen. Ik kan pas om zeven uur mijn sleutel inleveren, dus ontbijt ik met de spullen die ik gisteren had gekocht. Vandaag maar weer op zoek naar nieuwe voorraden.

Om zeven uur lever ik de sleutel in, zeg gedag tegen de eigenaresse en stap de straat op. De lucht is grauw en het begint al snel te miezeren. Ik wandel weer langs de <55>, een groot deel van de tijd aan de kant van de kust.

Ik wandel langs een haventje en kom dan aan op de grens met een nieuwe prefectuur. Ik ben in Kochi, na tien dagen rondwandelen in Tukoshima. Als alles goed gaat, keer ik in die prefectuur terug als ik van tempel 88 terugwandel naar tempel 1. De eerste 190km van de tocht zitten erop. En het gaat nog steeds goed met me, mijn conditie is behoorlijk verbeterd en ik ben gewend aan het dagelijks wandelen.

390km van de tocht loopt door de prefectuur Kochi. De boeddhisten hebben de vier prefecturen van Shikoku (letterlijk de vier landen) onderverdeeld in mentale stadia tijdens de tocht. Tukoshima is het spirituele ontwaken, Kochi is vooral gericht op de ascetische training. Of simpeler gezegd: Tukoshima staat voor het verleden, Kochi brengt me in het heden.

Ascetische training

Wandelend krijgt mijn geest steeds meer rust. Er komen nog steeds mensen en gebeurtenissen uit het verleden langs in mijn gedachten en die verdwijnen ook weer. Dat gaat steeds sneller. Blijkbaar is het opruimen van de bovenkamer op gang gekomen en raak ik gewend aan de leegte van de dagen.

Vandaag hangen er grijze en zware wolken boven de oceaan. Ik zie dat het vocht zich verzamelt. Maar wanneer de plensbuien doorbreken, weet ik niet. Als ik een henro-hut tegenkom, pauzeer ik even. Deze is luxe uitgerust met een vending machine. Uit die automaten kan je van alles halen. Meestal zitten er koude dranken in, maar er zijn er ook met warme dranken als koffie en soep. Er staan ook veel oude, verroeste apparaten waarin vroeger sigaretten zaten. De meeste daarvan werken gelukkig niet meer. Het valt me wel op, dat de prijs van de gekoelde dranken gestaag omhoog aan het gaan is. Naarmate ik verder van de grote stad afkom, moet ik meer betalen voor een flesje Aquarius of de Japanse versie daarvan; Pocari Sweat.

De kaart bedriegt

De Route Guide lijkt vandaag een beetje van slag. Dit keer maar twee kaarten en toch 25 kilometer te wandelen. Het lijkt een klein stukje, maar dat valt best wel tegen. Ondanks het feit dat ik steeds dezelfde weg volg, is er toch wel wat variatie te vinden. Ik kom langs Myotoku-ji (Toyo Daishi), een klein tempeltje. Er tegenover staat een vreemd gebouw, het tempeltje zelf is fleurig met allemaal vlaggetjes.

Hoosbuien en zon

Regen en droge periodes wisselen elkaar af. De regen is echter aan de winnende hand. Ik wandel veel in mijn regencape en regenbroek. Dat broeit behoorlijk, want ondanks de bewolking is het best wel warm. Het zal al snel 28 graden zijn.

Nu ik langs de kust loop, zie ik steeds vaker waarschuwingen op lantaarnpalen staan. Die waarschuwingen geven aan hoe hoog een tsunami kan komen en waar je naartoe moet om veilig te zijn. Ze maken dat ik me steeds onveiliger voel. Als ik er zoveel en zo vaak op gewezen wordt, maakt het me bang.

Toilet in de middel of nowhere

Dan zie ik opeens een fleurige toiletgroep staan langs de route. Twee dixies zijn met elkaar verbonden door een toiletmeubel. Zo’n meubel kom je op overnachtingsplekken tegen op de gang, de overloop of in de hoek van een kamer. Het is een kunststof kast met een wasbak eraan. En die staat hier zomaar langs de weg. Het blijkt een voorziening voor wegwerkers, waar henro van harte welkom zijn. Als ik de foto deel op Facebook, komen er veel hilarische reacties. Vooral Japanners vinden het prachtig dat ‘een stukje thuis’ hier langs de weg staat!

Goro-goro ishi

Dan kom ik op een ruig stuk. Vroeger was er hier natuurlijk geen weg. Toen moeten de pelgrims over de kuststrook wandelen. Dit deel kenmerkt zich door enorme keien die langs de kust liggen. Het geluid dat de zee maakt, is omgezet naar een beschrijvend woord: Goro-goro.

Je hoort de zee grommen van boosheid. Ik zou hier niet graag helemaal alleen over die keien hebben geklommen, wetende dat je nog een eind moet, zonder slaapplaats en voorzieningen. Dan ben ik liever een moderne pelgrim. Ik slaap gelukkig vanavond op een futon in een gewone kamer na een heerlijk maaltijd!

Wolkbreuk

En dan opeens… breekt de hemel open. Niet met een blauwe lucht, maar met de volle lading water die in deze wolken is opgespaard. Ik ben nog druk bezig mijn poncho aan te trekken, als mijn schoenen al vol met water staan. Dat is niet fijn, want de goretex voering zorgt ervoor dat het water geen kant op kan. Ieder stap sjiept het water tussen mijn tenen door, voel ik het omhoog komen tot aan mijn enkels en worden mijn voeten iets weker.

Het einde is in zicht

Gelukkig kan ik in een henro-hut even schuilen en mijn schoenen en sokken uittrekken. Zal ik nu droge sokken aandoen, of toch maar verderlopen met deze natte? Ik doe toch droge sokken aan en hoop vanavond mijn sokken te kunnen wassen. Mijn schoenen giet ik weer leeg, haal de zolen eruit en probeer ze droog te wuiven. Als ik alles weer aan heb, valt me een telefooncel op… die zie je niet meer in Nederland. Vreemd relikwie uit de tijd van voor de mobiele telefoon!

Al snel wandel ik door een plaatsje met een schattig haventje. Ik ben bijna op mijn bestemming aangekomen. Ik heb er vandaag 23km op zitten in de slagregens als ik Lodge Ozaki zie. Nu nog even ontdekken waar de ingang zit. Die blijkt niet aan de parallelweg te zitten, dus wandel ik terug naar de doorgaande weg. En jawel, daar zie ik de entree. Rond een uur of twee sta ik voor de deur. Ik ben veel te vroeg.

Lodge Ozaki

Gelukkig ben ik welkom. Als ik de deur opendoe, komt de eigenaresse aangesneld. Ze pakt wat kranten van een stapel en helpt me om die in mijn schoenen te stoppen. Die zullen het ergste vocht wel opnemen. Ze geeft me slippers en leidt me naar een van de lage tafeltjes. Daar vul ik een formulier in en laat ik haar mijn paspoort kopiëren.

Ik heb een simpele Japanse kamer gekregen, schoon maar een beetje sleets. Hier kan ik prima bijkomen van de uitdagingen van vandaag. Ze komt me thee brengen en wat koekjes. Heerlijk om hier aan een laag tafeltje mijn notities uit te werken en rustig van de warme thee te sippen.

Als ik mijn thee op heb, is het tijd om te gaan douchen. Daarvoor moet ik naar de ‘kelder’, waar een ouderwetse badkamer met mooie oranje tegeltjes te vinden is. Het water is heerlijk warm en ik boen me lekker schoon. Als ik fris en wel naar mijn kamer loop, vraagt de dame of ik wasgoed heb. Dat kan ik allemaal in een wasmand doen, dan zorgt zij ervoor dat de was morgenochtend klaar is.

Even later komt ze me zelfs vragen of alles wel in de droger mag. Ik geef aan dat ik mijn sokken zo laat drogen, want ik ben bang dat de wollen sokken anders wel erg zullen krimpen. Het valt me dan op, dat ik inmiddels genoeg Japans beheers om dit soort gesprekken te voeren. Ik snap wat ze zegt en kan met simpele zinnen aangeven wat ik wil.

Reservering voor morgen

Ze klopt op de deur, dat het eten bijna klaar is. Ik moet naar beneden komen. Voor het eten overleg ik even over de handigste plek voor mijn overnachting morgen. Ik wil kijken of ik tempel 24 en 25 morgen kan bezoeken. Dan is een overnachting in Minshuku Urashima het handigst. Ze heeft het nummer al in haar telefoon staan. Blijkbaar regelt ze daar vaker overnachtingen. Ik merk dat ik het fijn vind op deze manier te regelen en vast te leggen waar ik de volgende dag slaap. Dat geeft me rust.

Heerlijk eten

Het eten is, zoals gewoonlijk hier, heerlijk. Het ziet er geweldig uit en dit keer zit er zelfs Sashimi bij. Als mijn rijst op is, schept ze een keer bij. Tijdens het eten komen haar kinderen netjes aan de andere tafel zitten. Zij eten net iets later dan ik dat doe. Morgenochtend is het ontbijt om zes uur.

Het valt me op, dat de eigenaresse op een onderdanige manier erg sturend is. Prachtig om dat te ervaren. Ze vraagt, biedt iets aan, maar stuurt erg op welke keuze ik moet maken. En dat is eigenlijk best fijn.

Met de kippen op stok

Ik ben moe, dus na het eten ruim ik mijn spulletjes op. Ik realiseer me dat ik vandaag geen boodschappen heb gedaan. Er was eigenlijk nauwelijks iets te krijgen langs de route. Dat moet dan morgen maar. Ik ga vrijwel gelijk slapen. Rond een uur of zeven ben ik al in dromenland.