4 september 2019 – Na een goed nachtrust ben ik om 5:30 klaarwakker. De zon is al op aan het komen, het licht strijkt langs de kust. Ik sta op, kleed me aan en pak mijn spullen in mijn rugzak. Om 6:15 sta ik aan het ontbijtbuffet. Dat is op een andere verdieping dat het restaurant was. Ik mag zelf kiezen wat ik op mijn dienblaadje schep. Vanochtend is dat een mix van Europees en Japans.
Om kwart voor zeven check ik uit, doe mijn rugzak om en verlaat het hotel. Het is prachtig weer en ik pik de route weer op. Ik wandel eerst een stukje terug van de route van gisteren. In Hiwasa koop ik mijn lunch en drink ik koffie. Dan sla ik af en wandel de route <55> op. Nog dertig kilometer te gaan naar Pavilion Surf!
Lopen, lopen langs de kust
Vandaag geen tempels om te bezoeken. Alleen maar asfalt, kust en mezelf. Ik wandel en de gedachten gaan in de vrije loop. Dit eerste prefectuur werpt je terug naar je verleden. Dat betekent dat allerlei situaties en mensen langskomen vanaf mijn kindertijd. Ik denk aan mijn speelmakkers van de lagere school, Erwin en Machiel, sta stil bij mijn middelbare schooltijd en beleef allerlei werkuitdagingen opnieuw. Wandelen zou een meditatief karakter moeten hebben. Maar nu is dat zeker nog niet het geval!
Fiets-henro
Bij een van mijn pauzes kom ik een henro op de fiets tegen. Daarvoor moet je best wel lef hebben. Op deze doorgaande weg wordt best hard gereden. En als fietsen rij je toch ook op die weg. Wandelend kan ik de berm nog wel induiken als een auto te hard aankomt en ik kies er bewust voor om tegen het verkeer in te lopen. Door een vriendelijke groet naar een bestuurder gaat de auto meestal opzij voor mij als pelgrim. Dat lukt op de fiets niet.
Lokale supermarkt
Als ik een dorpje inloop, zie ik een lokale supermarkt. Daar ga ik even op zoek naar melk. Lekker koel en verfrissend en fijn om wat eiwitten mee aan te vullen. Ik kijk met verwondering rond naar het enorme assortiment dat ze in dit kleine winkeltje hebben weten te persen.
Mugi
Ongeveer halverwege ligt Mugi, een kleine plaats aan de kust. Ik wil hier even rusten in een Henro-hut, om even uit de brandende zon te zijn. Helaas mis ik de hut, geen idee waar die stond. Daarom loop ik bij een Lawson’s Konbini naar binnen om even een ice-coffee te drinken. Om die te maken koop je een beker met blokjes ijs. Die zet je onder een van de koffieautomaten en dan tap je er warme koffie overheen. Het resultaat is ijskoud koffie met her en der een half gesmolten ijsblokje. Daar koel ik wel even van af!
Met mijn kop onder de tuinslang
In de buurt van Asakawa is een Henro-hut vlak naast een karaoke bar, Cafe Fukunaga. Ik doe daar mijn rugzak af en wil net gaan zitten als de waardin van het café naar buiten komt. Ze gebaart me om mee te lopen naar het watertje naast het Café. Daar pakt ze een tuinslag, zet het water aan en gebaart me dat ik mijn hoofd voorover moet buigen. En pats! Daar krijg ik de koude waterstraal op mijn hoofd gericht. Daarna spoelt ze mij armen af en gebaard me te gaan zitten. Dat doe ik maar.
Ze gaat naar binnen om direct weer terug te keren met een glazen kop vol met ijsblokjes en een beetje water. Atsui desu! zegt ze. Ze vraagt of ik zin heb in wat te eten. Ik ben een beetje overdonderd en zeg nee voordat ik door heb dat ik daarmee in het airconditioned café had kunnen zitten. Ik heb nog niet echt door dat de mensen het hier goed met me voor hebben. Gelukkig heb ik lunch bij me en terwijl ik het ijswater drink, eet ik mijn rijstballen als lunch op.
En dan die verd*** route <55> weer volgen
Inmiddels heb ik het wel gehad moet die weg waar maar geen eind aan komt. De hitte is enorm. Zo af en toe schuift er een wolk langs, die haalt even de zonneschijn weg, maar de hitte en luchtvochtigheid blijven hoog. Wandelend raak ik mijn hitte nauwelijks kwijt. De kilometers maken dat mijn rugzak iedere stap meer weegt. Dat houdt me wel bij het hier en nu; ik klaag in mezelf en niet voor de laatste keer vervloek ik het feit dat ik zo vroeg in het seizoen ben gaan wandelen.
Het laatste stuk langs de kust
Op de kaartjes in de Route Guide lijkt het best te doen. Op twee pagina’s staat het hele stuk dat ik vandaag moet wandelen. Vandaag kom ik erachter, dat er verschillende schalen zijn gehanteerd, die ik had kunnen herkennen aan de gebruikte kleuren van de paginanummers. De eerste pagina is 1:30.000. De tweede pagina 1:60:000. En op die laatste kaart loopt de route schuin over beide pagina’s heen en is er zelfs nog een uitsnede gemaakt van het vervolg van de route in de linker bovenhoek. 30 kilometer is veel, ik ben op het verkeerde been gezet ; omdat het maar twee kaarten was..’. Die les zal ik niet meer vergeten!
Pavilion Surf – een paradijs voor surfers
Rond half drie kom ik aan in Shishikui. Dat plaatsje is bekend als klein Hawaï. De golven voor de kust worden hier prachtig opgestuwd. Daarom trekken surfers uit heel Japan naar deze plek om te surfen. En ik overnacht in een kamer bij een surfshop!
De eigenaresse spreekt prima Engels. Ze geeft me de sleutel van mijn kamer en leidt me even rond. Er is hier een prachtige veranda waar je rustig kan zitten. Aan de kant van de zee is een mooie plek waar een hangmat hangt en je uit kunt kijken over zee.
Hoge luchtvochtigheid betekent roest
Ik had al eerder gezien dat mij riem aan het roesten was. Vandaag zie ik dat mijn broek allemaal roestplekjes heeft onder de riem. Tijd voor een nieuwe… uit de surfshop. Laat er nou net een mooie exemplaar in de uitverkoop zijn. Voor omgerekend 10 euro verlaat ik de shop met een nieuwe Quicksilver-riem. De oude gaat hier in de prullenbak.
Contact met thuis en de rest van de wereld
Ik doe een middagdutje op een ‘echt’ bed, ga lekker douchen en chat lekker met het thuisfront. Ik stuur wat foto’s door vanaf mijn iPhone. Dan zie ik dat mijn lidmaatschap van de Engelstalige Shikoku o-henro-san groep is geaccepteerd. Een paar dagen geleden had ik toegang gevraagd om foto’s te kunnen posten. Dat kan ik nu doen!
En waar slaap ik morgen?
Ik plan mijn trip voor morgen. Dat is nog best lastig, want er zijn niet zoveel mogelijkheden om te overnachten. Gelukkig is de eigenaresse hier bereid om te kijken wat ze kan regelen. Het lukt haar om een overnachting te boeken bij Lodge Ozaki. Dat is een kilometer of 24 van hier. Morgen is dus qua afstand te overzien. Ze vertelt me gelijk, dat ik morgen pas om 7:00 de sleutel in kan leveren. Dat wordt dus uitslapen!
Eten bij de buren
Rond half zeven ga ik -op advies van de eigenaresse- bij de buren in de Izakaya eten. Inmiddels is het gaan miezeren. Je kunt zien dat ze open zijn, omdat er een oranje zwaailicht voor de deur staat. En voor die deur hangt een blauw 1/3 gordijntje. Binnen heet een puber me welkom en begeleid me naar een tafeltje. Hij zet een kaart naast me neer.
Bestelling in stapjes
Ik bestel een alcoholvrij biertje en een gerecht met reepjes rundvlees. Geen idee wat het is, volgens zeggen is de kok geïnspireerd door de Koreaanse keuken. Het gerecht arriveert, zonder rijst of wat dan ook erbij. Beginnersfout! Dat had ik er dus bij moeten bestellen. In een tweede ronde vraag ik om nog een biertje, rijst en een salade. Na afloop is mijn buikje rond, ik heb heerlijk gegeten en ben een ervaring rijker. Rond een uur of negen ben ik terug in mijn cabine. Ik app nog even met Katja, poets mijn tanden en val in slaap. Helaas blijken de muurtjes erg dun, want midden in de nacht komen de buren thuis en schrik ik wakker. Verder slaap ik heerlijk in een Europees bed!