31 augustus 2019 – Ik ben wakker voor de wekker. Het begint hier om half zes al licht te worden. Rond zes uur sta ik op, kleed me aan en verzamel al mijn spullen. Vannacht heb ik mijn telefoon, powerbank en mezelf opgeladen. Ik ben er weer klaar voor na de zware tocht van gisteren. Ik plak uit voorzorg de voorkant van mijn voetzolen af met leukoplast en prik de blaar op mijn rechter grote teen nog een keer door.
Warm eten als ontbijt
Het ontbijt om 6:30. Dat is wennen; een warm ontbijt. Eigenlijk wijkt het niet veel af van het diner van gisteren. Ik schep wat extra rijst op en geniet van alles op mijn dienblad. De velletjes zeewier gebruik je om rijst in te wikkelen. Ik zie de anderen soms ook een velletje weken in de sojasaus en dan met rijst eten. Gelukkig kan ik goed met stokjes overweg, anders is het best een uitdaging om hier te eten.
We nemen afscheid van elkaar, vrijwel iedereen gaat met de bus en heeft een eigen eindbestemming voor de dag voor ogen. Ik heb me voorgenomen de tempels 13 tot en met 17 te bezoeken als me dat lukt vandaag. Dit is de vijfde dag achter elkaar dat ik wandel. Benieuwd hoe dat gaat. Ik heb geen idee wat het weer doet en hoe het met mijn conditie gesteld is.
Gisteravond heb ik mijn verblijf al betaald, dus ik doe mijn schoenen aan, mijn rugzak op mijn rug en pak mijn wandelstok, kongozue. Op naar een nieuwe dag vol avontuur onderweg.
Weer op weg
Ik start langs de weg, zie al snel een bordje met routewijzer, die me opzij stuurt. Ik ga langs een watertje en al snel gaat het weer een berg op. Dit keer geen hoge berg, wel een behoorlijk steil en glad stuk naar 450 meter hoogte. Over de eerste 1,9km doe ik 45 minuten; dat is best langzaam voor mij. Ik rust bij een gebouwtje met een ‘veranda’. Even mijn schoenen uit en wat drinken. Lekker om even te rusten.
Poppen langs de route
Dan gaat het langzaamaan bergafwaarts. Ik volg het pad en kom bij de weg terug. Vanaf daar wandel ik een heel stuk naast de Akui rivier, in de berm van de weg. In een van de dorpjes onderweg staan allemaal poppen langs de route. In de televisieserie Toki Doki van Pauline Cornelisse heb ik hier wat over gezien. Ik weet niet of het dit dorp is, maar daar was een dame die poppen maakte van dorpsgenoten omdat die allemaal wegtrokken of overleden waren. Zo zat er toch wat ‘leven’ in het dorp. Het komt op mij vervreemdend over.
Terug in Tokushima
Als ik bij de brug kom, besluit ik langs de rechteroever van de rivier verder te wandelen. Daar vind ik straks ook een 7-Eleven konbini als het goed is. Daar kan ik mijn lunch halen, want ik heb geen eten mee na de zware tocht van gisteren. Ik wandel Tukoshima weer binnen; hier nog voornamelijk berg en agrarisch gebied, maar langzaamaan komt er meer bebouwing.
Tempel 13 – Dainichi-ji
Ik volg de weg en om kwart over twaalf is daar opeens de tempel. Dainichi-ji ligt direct aan de weg, er is niet eens een stoep tussen het verkeer en de toegangspoort. In de poort van Dianichi-ji zie ik Geertje staan. Ze vertelt dat ze eigenlijk de ryokan uitgekeken werd, maar pas rond half tien een bus kon nemen. Nu is ze net in de tempel geweest en pakt ze vanaf hier de tocht weer op.
Ik groet de niet aanwezige tempelwachters en ga via de tempelpoort naar binnen. Daar was ik mijn handen en doe mijn ritueel. Deze tempel is klein en overzichtelijk. Er staan geinige borden om aan te geven waar het hoofd- en daishi-altaar te vinden is. Ik haal mijn stempels en vertrek.
Van 13 naar 14
Het is maar twee-en-een-halve kilometer naar Jooraku-ji. Ik volg nog steeds de rivier. Er staan mooie stenen wegwijzers langs deze route.
Vlak voor tempel 14 zie ik een zwarte kat op een auto zitten. Die moet ik even op de foto zetten. Ik weet niet waarom, maar deze kat trekt mijn aandacht. Hij is te ver weg om te knuffelen. Als ik dichterbij kom neemt hij de benen.
Tempel 14 – Jooraku-ji
Deze tempel is ruig. De grond bestaat uit rotsen die in lagen aan de oppervlakte komen. Dat geeft de tempel een oud, rauw gevoel. Tegelijkertijd voel ik me erg sterk verbonden met de natuur, de omgeving, ik wortel hier. Mijn rituelen gaan hier als vanzelf. Ik merk dat ik meer ervaring heb. Gegroeid ben in de tocht, zekerder van wat ik kan. Shosan-ji was een vuurproef die ik doorstaan heb. Mijn soetra’s zeg ik hardop. Heerlijk om te voelen wat dat met me doet.
Als ik mijn stempels ga halen, zit er een langharige kat in het kantoortje. Die laat zich door niemand aan de kant sturen. Als heer en meester van de tempel zit hij zich te wassen. Prachtig om te zien!
Van tempel 14 naar tempel 15
Ik wandel verder, dit keer een kilometer. De tempels in dit stedelijk gebied liggen dicht bij elkaar. De route is eenvoudig te volgen.
Tempel 15 – Kokubun-ji
Ik kom er later achter, dat er meer tempels zijn die Kokubun-ji heten. Blijkbaar zijn de namen niet eenduidig. Grappig om te ervaren. Als ik hier aankom, zie ik de twee Spanjaarden net voor me de tempel inwandelen. Die hebben me blijkbaar ingehaald! Ze zijn door hun vriend naar tempel 13 gereden, nadat ze gisteravond het feest in Shosan-ji hebben meegemaakt. Ik ben een beetje jaloers als ik hoor dat ze genoten hebben van tempel, lampionnen, ceremonie en vuurwerk! Jammer dat ik daar niet van wist toen ik begon. Hoewel ik me ook realiseer, dat ik gisteren niet de energie had gehad om weer terug te wandelen naar de tempel toen ik een keer in de ryokan was.
Spookhuis
De tempel voelt een beetje als een spookhuis. Er staan steigers om het hoofdgebouw heen en daaromheen hangen grijze, grauwe doeken die een beetje weggezakt zijn. Alsof ze al lange tijd bezig zijn met restaureren en het verval alweer is ingetreden.
Na mijn ritueel bespreek ik met de Spanjaarden waar zij verwachten te slapen. Xavi heeft in mijn overzicht (de Hagimori-list) van gratis overnachtingen een zenkonyado gezien bij Sake-taxi. Die ligt net na tempel 16 en daar willen zij overnachten. Ik heb het plan om tsuyado te vragen in tempel 17. Daarvoor moet ik nog net iets verder wandelen.
Foto’s
Van tempel 15 naar 16
In de twee kilometer tussen beide tempels wandel ik voor mijn gevoel de stad in. Er komt meer bebouwing en ik steek een wat drukkere straat over. Al wandelend wissel ik stuivertje met de Spanjaarden, soms ga ik wat sneller, soms gaan zij sneller. We hebben allemaal nauwelijks energie om te praten of samen op te trekken. Het is gewoon ieder voor zich. En dat mag en kan gewoon.
Tempel 16 – Kannon-ji
Rond half drie kom ik aan bij Kannon-ji. Ik heb er dan al wel een kilometer of 27 op zitten en dat voel ik in mijn benen. Ik groet de wachters, doe mijn ritueel en vertrek weer. Terwijl ik bezig ben zijn de Spanjaarden ook actief in de tempel. Ik ga net iets eerder weg dan zij.
Van 16 naar 17
Ik pauzeer even in de Lawson’s halverwege. Tijd voor koffie en even rust. Mijn bestemming voor vandaag is nu in zicht. En dat wordt tijd ook. Vandaag is intensief. De rest van de 2,9km wandel ik op de automatische piloot. Het is een simpele route, langs een weg, over de spoorbaan, dan rechtsaf en linksaf. In de verte zie ik de poort van Ido-ji al liggen. Die is opvallend rood!
Tempel 17 – Ido-ji
Ik heb mijn bestemming bereikt. Het is tien voor vier als ik begin met mijn rituelen. Ik neem mijn tijd en rond half vijf ga ik naar de nokyocho-office voor mijn stempels. Daar zit een aardige dame die me gelijk tsuyado aanbiedt als ik aangeef wandelende pelgrim te zijn. Ik heb met haar even gekeken waar ik morgen het handigst kan overnachten. Dat is nog best lastig. Ik wil namelijk zo dicht bij tempel 20 als mogelijk overnachten; dat is weer een forse klim en dan kan ik tempel 21 ook doen op dezelfde dag.
Tegen haar advies in besluit ik morgen weer 30 kilometer te wandelen. Ze weet uiteindelijk een overnachting te regelen in Katsuura bij Kaneko-ya. Daar moet ik echt voor zes uur ’s avonds zijn drukt ze me op het hart, anders gaat het mis. Ik heb er vertrouwen in dat ik dat ga halen.
Tempelwacht van tempel 17, Ido-ji
Vanavond ben ik tempelwacht in tempel 17. Ik heb een huisje middel in de tempel helemaal voor mezelf. Het water komt uit de lucht .. en is aan de overkant bij een altaartje te vinden. Volgens de overlevering is dat geneeskrachtig water, dat ik mag gebruiken om me te wassen en mijn tanden te poetsen. Het toilet is op 100 meter naast de begraafplaats. Wat wil een mens nog meer?
Konbini-diner
Ik ga naar de Lawson’s aan de overkant van de drukke weg achter de tempel. Daar koop ik een heleboel eten. Na vandaag heb ik trek. Spaghetti met worst en ei, snacks, drinken en cake’je voor toe. En voor morgen mijn ontbijtspullen, zodat ik vroeg op weg kan.
Het hutje is heet, dus ik hou de deur op een kier om te luchten. Gelukkig regent het niet in. Het tape op mijn voeten zit nog goed, dat kan vannacht gewoon blijven zitten. Ik leg de futon neer, blaas mijn matje op en open mijn slaapzak. Nu even app-en met het thuisfront, alle spullen opladen want er is hier stroom en dan slapen.
Nachtelijk avontuur
Midden in de nacht schrik ik wakker van een ‘shriek-shriek-shriek’-geluid. Ik zie een vreemde schaduw op het raam geprojecteerd. Ik schrik me rot, zet mijn bril op en doe, in mijn functie als tempelwachter van tempel 17, de deur op een kier om te zien wat er is. Een dame, met een gebogen rug van ouderdom, schuift over haar rollator geboden over het tempelplein naar de begraafplaats. De wielen van haar rollator protesteren met een krijsend geluid. Gerustgesteld ga ik even naar het toilet, doe ik de deur dicht en val weer in slaap.