13 oktober 2019 – Om kwart voor zes uur sta ik naast mijn bed en ik ben al snel beneden met al mijn spullen. Gisteravond heb ik mijn regenkleding al droog in kunnen pakken, ik hoop die vandaag niet nodig te hebben. Het ontbijt wordt om zes uur stipt geserveerd en is weer o-setai. Net als de vorige keer bestaat het uit de vreemde combinatie van fruit, geroosterd brood en kaas. Dit keer kan ik er een kopje koffie bij krijgen, mede dankzij de Spaanse helper van mijn gastvrouw.
Op weg naar Koyasan met vertraging: de trein naar Tokushima-eki
Iets voor half zeven neem ik afscheid van mijn gastvrouw. Ik maak nog even een foto van haar voor het henro house. [In 2024 heeft zij dit henro house overgedragen aan een opvolger, je zal haar dus niet meer tegenkomen]. Het is gelukkig droog als ik langs de groene streep op de weg naar het station wandel. Bij de automaat koop ik een kaartje en als de trein aankomt, stap ik via de achterste deur in en heb ik mijn rugzak op mijn buik. Alles zoals het hoort! Vanaf het volgende station vult de trein zich steeds meer met leerlingen van een middelbare school, herkenbaar aan hun uniformen. Op het station van Tokushima stroomt de trein leeg. Ik volg de meute naar de uitgang en verlaat het station.
Martina is laat… te laat…
Dan krijg ik een appje van Martina, waarin ze aangeeft dat ze niet op het afgesproken tijdstip op het station kan zijn. Dat kan wel eens betekenen dat we de eerste ferry gaan missen. Ik besluit om op zoek te gaan naar een VVV om te horen hoe we dan in Koyasan komen. Helaas zijn alle loketten gesloten, waar ga ik die informatie dan vandaan halen? Als Martina arriveert, zoeken we samen even in het station en vinden iemand die ons kan helpen. Het blijkt dat door de tyfoon alle veerboten in de ochtend uitvallen. Dat betekent dat we pas om 13:25 de eerste boot naar Wakayama kunnen nemen. Of de cable-car naar Koyasan gaat, is nog niet duidelijk. Dat gaan we wel zien als we daar zijn. En dan moeten we onze Shukubu nog vinden.
Naar Koyasan met vertraging: toerist in Tokushima
We zijn voor niets zo vroeg opgestaan, Martina heeft zelfs hardgelopen om op tijd te komen. Terwijl we elkaar aankijken, besluiten om in de ochtend de omgeving van het station te verkennen. Dat betekent een kop koffie halen en naar het park gaan. Op een heuvel staat het kasteel van Tokushima, dat is best een leuke plek om even te bezoeken. Er staan allemaal enge ‘beelden’ in dat park. Hier is het dagelijks leven overigens gewoon weer opgestart. Er zijn veel hardlopers, kinderen spelen in het park en de winkels zijn gewoon open.
Op weg naar de ferry
Teruggekomen bij het station is de Toerist information center open. Daar horen we dat de eerste ferry inderdaad om 13:25 gaat. We nemen de bus van kwart voor twaalf naar de haven. Die bus is helemaal in manga-stijl: felle kleuren, spannende poppetjes en zelfs de reclames zijn in manga-stijl. Aangekomen in de haven wachten we terwijl we een vroege lunch van takoyaki en udon bestellen en die opeten in de lobby. Ik check op mijn iPhone hoe ons reisschema eruit gaat zien: als alles meezit, zijn we rond zeven uur in Muryokoin. Dat is laat, nu maar hopen dat het allemaal goed gaat onderweg.
Combinatietickets naar Koyasan
We kopen twee combinatietickets naar Koyasan. Die zijn voor de boot en voor de trein die via Osaka naar Koyasan gaat. Dat is via de Nankai-lijn, die blijkbaar ook de ferry beheert. Gelukkig is de ferry op tijd in de haven en kunnen we snel aan boord. Het schip vertrekt stipt om 13:25 uit de haven. Op de boot trakteren we onszelf op een ijsje uit één van de vele vending machines die er aan boord zijn. Om 15:45 kunnen we in Wakayama aan land gaan.
Naar Koyasan met vertraging: de trein via Osaka naar Koya
De Nankai-line doet er lang over om in Osaka te komen en nog langer om naar de laatste stop voor Koyasan te komen. Aan boord besluit ik in een van de stukjes tussen de coupés in mijn beste JapEnglish met de tempel te bellen om te melden dat we laat zijn. Gelukkig spreekt de tweede monnik die ik aan de lijn krijg perfect Engels. Ik leg hem uit dat we naar Koyasan met vertraging te maken hebben en waarschijnlijk pas om zeven uur aankomen. Hij stelt me gerust: de cable-car rijdt gewoon en de bus wacht op ons. Gerustgesteld ga ik weer op mijn plek in de trein zitten. De overstap op de trein naar Gokurakubashi gaat vlekkeloos en daarna pakken we de gelukkig weer werkende cable-car. Tijdens de rit de bergen in, zien we de schade van de tyfoon. Er zijn behoorlijk wat bomen geveld door de storm.
Met de bus naar de tempel
Wandelen naar de tempel in het duister heeft niet mijn voorkeur en mag ook niet. Hier moet je een bus nemen. Uiteindelijk zijn we om 19:00 bij Muryokoin! We worden welkom geheten en snel naar onze kamer geleid. Daarna blijkt dat ze ook nog eens ons eten warm hebben gehouden, ondanks de late binnenkomst. De tocht heeft ons best uitgeput. Het eten is volledig vegetarisch. We worden bediend door een novice, die niets zegt. Hij zit erbij op zijn hurken en wacht tot wij aangeven iets nodig te hebben. Als we onze rijst ophebben, schenkt hij thee in de bakjes en ronden we de maaltijd af.
Naar Koyasan met vertraging: het is koud
Het is hier trouwens koud. Koyasan ligt hoog en medio oktober daalt de temperatuur behoorlijk. Gelukkig hebben ze hier lage tafeltjes met een kleed eromheen en een heater eronder. Dat houdt de benen tenminste warm. We hebben gelukkig dubbele dekbedden en dubbele futons. Na een snelle douche duik ik mijn bed in. Om acht uur ben ik diep in slaap.