5 oktober 2019 – Net voor de wekker ben ik wakker. Daardoor kan ik al vroeg aantreden voor het ontbijt. Katja en ik hebben even contact: zij gaat slapen als ik wakker word en het is fijn om dan even te kunnen communiceren. Daarmee zijn we toch een beetje bij elkaar, ondanks de 9.000 km afstand.
Osetai en een button
Het ontbijt is net zo goed als het avondeten van gisteren. Ik laat me heerlijk verwennen. Als mijn buikje vol is, zoek ik mijn spullen bij elkaar. Uit mijn tempeltas diep ik een osame-fuda en een klompje op. Die bied ik mijn gastheer en -vrouw aan. Zij geven me als o-setai onigiri voor onderweg en een button voor op mijn rugzak. Zo kan ik op weg naar tempel 67.
Daikō-ji: een oase van rust
Na een klein uurtje kom ik aan bij Daikō-ji, tempel 67. Dat is een oase van rust. En die rust ervaar ik ook terwijl ik mijn ritueel doe. Het gaat allemaal zo vanzelfsprekend, ik hoef er eigenlijk niet meer over na te denken. Als ik van de main-dou naar de daishi-dou loop, komt er een poes op me aflopen. Vandaag is dierendag! Ze geeft me een kopje en wil duidelijk even geknuffeld worden. Dat doe ik met liefde en die liefde krijg ik ook weer terug als ze hard begint te spinnen. Als goede vriendjes nemen we afscheid en dan maak ik mijn ritueel af. Voor de nokyocho-office ligt een andere kat die me ook uitgebreid begroet.
Vandaag is dierendag
Tja, formeel is 4 oktober natuurlijk dierendag, maar voor mij valt die hier in Japan een dagje later. Vandaag is dierendag. Onderweg kom ik allerlei dieren tegen. Fazanten, katten, reigers, kleine vogeltjes, vlinders: in alle soorten en maten zijn ze langs de route te vinden. Zelfs in de stad kom ik dieren tegen, daar vooral honden en katten.
Een dubbeltempel: Jinne-in en Kannon-ji
In de stad kom ik uit bij een Shinto-shrine in een modderpoel naast een watertje. Daar zoek ik even waar ik moet zijn voor de tempels 68 en 69. Dan zie ik opeens een pijltje en loop ik er zo heen. Het terrein van deze tempels is bijzonder. Ze liggen tegen elkaar aan; ik weet nog steeds niet welke nummer 68 en welke 69 was. Een van beiden is in beton gevat. Als je een trap opgaat, kom je bij een meer traditioneel altaar, de omgeving is echter ‘modern’. Dat heeft op mij een vervreemdend effect. Ik doe vier keer mijn ritueel en haal alle stempels bij de nokyocho-office. Die zit hier op een tijdelijke plek; ze zijn er een nieuw gebouw voor aan het maken.
Tip: een prachtig uitzicht
Ik ga even in de tempel op een bankje zitten, moed verzamelen om weer verder te gaan. Een Japanner komt naast me zitten en spreekt me aan. Hij blijkt vorig jaar de tocht wandelend volbracht te hebben en hij geeft me 500 Yen o-setai. We babbelen over onze ervaringen. Als we afscheid nemen, vertelt hij me dat ik even via de trap omhoog moet lopen om de tempel daar te verlaten. Als ik naar links wandel, kan ik genieten van een bijzonder uitzicht. Natuurlijk volg ik zijn advies op en even later sta ik met open mond te kijken naar een enorme zandsculptuur. Die wordt ieder jaar in het voorjaar en de herfst hersteld door vrijwilligers. Het is een kanji-teken omvat door een grote cirkel. Ga daar zeker even kijken als je zelf in de tempel bent.
Verwend gedrag
Ik heb behoefte aan koffie en ga een tentje binnen op het tempelcomplex. Daar word ik al snel geholpen. Mijn koffie is best lekker en ik zit hier prima. Als ik ga betalen, schrik ik me rot. Ze rekenen 418 Yen voor een kop koffie. Ik ben daar helemaal van ondersteboven. In de konbini onderweg betaal ik 120, 160 of soms 200 Yen voor een grotere bak. Op de een of andere manier kan ik het gevoel niet van me afschudden dat ik als toerist behandeld word en dat geeft me een naar gevoel. En het lukt me nauwelijks dat gevoel van me af te schudden. Ik moet mezelf echt tot de orde roepen en dwingen het los te laten. Zo is de o-setai van de andere pelgrim toch netjes bij de tempel terechtgekomen, bedenk ik me later.
Udon onderweg
Van tempel 69 naar 70 wandel ik eigenlijk het hele stuk langs de Saitarivier. Ik volg het pad langs de linkeroever, naast een wat drukkere verkeersweg. Op het punt waar ik de rivier blijf volgen en de drukke weg rechtdoor gaat, zit een Udon-tentje. Ik laat mijn rugzak buiten staan en ga naar binnen. Daar krijg ik een tafeltje toegewezen en een Japanse menukaart. Met google-translate kies ik een Udon en groentetempura uit. Binnen tien minuten staat het op tafel, samen met ijsthee en ijskoud water. Ik geniet van een voedzaam maaltje. Hier eet je Udon vanaf 200 Yen! Als ik af ga rekenen, krijg ik als o-setai twee huisgemaakte mochi mee. Die kosten alleen al 400 Yen in de winkel. Ik besluit er de volgende pauze van te gaan genieten.
Tempel 70, Motoyama-ji
Deze tempel is ommuurd met een blauw-wit gestreepte muur. En er wordt echt geleefd. Als ik aan kom lopen, staat de monnik twee meisjes van een jaar of twaalf voor te doen hoe zij op een schelp kunnen blazen. En op die leeftijd moet dat natuurlijk uitgeprobeerd worden. Ze blazen en blazen en maken een kabaal van hier tot ginder. Prachtig om te zien! Mijn ritueel gaat vanzelf. Daarna zoek ik de nokyocho-office. Die zit in een administratiegebouw aan het uiteinde van de tempel. Als ik weer terugloop richting mijn rugzak, zie ik een buslading pelgrims hun ritueel doen. De samenzang van de soetra’s geeft me kippenvel. Wat mooi! Even verderop zie ik twee kromgebogen dametjes achter hun rollators op weg naar een altaar. Heerlijk om te zien hoe hier geleefd wordt.
Een saaie weg naar de Ryokan
Het volgende stuk van de route leidt langs een drukke doorgaande weg. Soms loopt hij er direct langs, soms gaat hij via witte weggetjes die er parallel aan lopen. Dat blijkt de oude henro-route te zijn. Dat kan je zien aan de vele oude routewijzers en aan het feit dat veel gebouwen vroeger winkeltjes waren. Helaas zijn die nu vrijwel allemaal gesloten. Daardoor komt het allemaal een beetje vervallen over. Gelukkig zie ik hier ook zo af en toe wat dieren: vandaag is dierendag.
Ryokan Chitose
Ik moet even zoeken en vind dan Ryokan Chitose, die eerder een minshuku lijkt. De beheerders zijn op leeftijd en duidelijk blij dat ik veilig ben aangekomen. Ze ontfermen zich over mijn was, die even later op mijn kamer te drogen mag hangen. Hier geen wasdroger. En ook geen westers toilet blijkt later, alleen een traditioneel Japans toilet en een urinoir. De badkamer is ook traditioneel: vanwege de warmte is het bad niet gevuld. Dus lekker douchen op mijn lage krukje en even later verfrist naar mijn kamer. Daar heb ik even facetime-contact met mijn ouders. Om 17:00 staat het eten klaar. Heerlijke Udon met groentetempura (het thema van de dag) en vers fruit voor toe. Vandaag is dierendag en ik ga vroeg naar bed en lekker slapen.