25 september 2019 – Ik wandel van tempel 47 de stad Matsuyama in. Eindelijk ben ik zover, dat ik een rustdag ga nemen. Daarvoor moet ik dan wel op zoek naar een geschikt hotel, want ik heb nog niets geboekt voor de komende twee nachten.
Opstaan en op jacht naar ontbijt
Nadeel van een gratis overnachting is wel, dat er geen ontbijt voor me klaarstaat. Gisteren was het me niet gelukt om dat ontbijt te kopen. Dat betekent dat ik op zoek moet naar eten. Maar eerst lever ik de sleutel van de portokabin in. Dat kan pas als de nokyocho-office open is vanaf zeven uur. Ik bedank de monnik van dienst hartelijk voor het feit dat ik gebruik mocht maken van de tempel om te overnachten en verlaat de tempel.
Even een Bekkaku opzoeken
Langs de route van vandaag ligt ook Bekkaku-tempel 9, Monjuin. Dat is één van de twintig tempels die je aanvullend aan de 88 kunt bezoeken. [In 2024 heb ik al die tempels bezocht tijdens mijn tweede henro]. Ook dit is een kleine tempel, waar ik hetzelfde ritueel doe. Ik weet alleen niet wat de tempelsoetra is. Die sla ik daarom maar over. Omdat er net een buslading Japanners is losgelaten, lukt het me niet om hier een nokyocho te vragen. Dat laat ik dan maar.
Ontmoeting met een lerares Engels
Bij een kruising met een grote weg, kom ik een FamilyMart tegen en koop een kop koffie en een broodje. Terwijl ik een plekje zoek om te zitten, word ik aangesproken door een jongedame. Ze stelt zich voor in het Engels en we raken in gesprek. Terwijl ik mijn ontbijt eet, babbelen we over haar werk en mijn reis. Ze werkt voor een middelbare school en volgens mij ben ik daar gisteravond zelfs langsgelopen. Als Engelse, afkomstig uit Londen, heeft ze veel moeite om zich aan te passen aan het Japanse lessysteem. Kinderen leren hier Engels door woorden op te zeggen, aan conversatie komen ze niet toe. Omdat zij nauwelijks Japans spreekt is de taalbarrière enorm. In het jaar dat ze hier is als uitwisselingsstudent, kan ze daar natuurlijk niets aan veranderen. Ze nodigt me uit om in Matsuyama stad langs te komen in een kroeg waar veel buitenlanders aanwaaien. Dat lijkt me leuk.
Ontmoetingen als Energizer
Als ik weer op weg ben, merk ik het effect van dit soort kleine ontmoetingen. Die geven me energie en maken dat ik weer met een verende tred verder kan. Al snel kom ik tempel 48 tegen. Dat is een relatief kleine tempel met een heel open karakter en een prachtige tuin. Ik pak mijn ritueel op en voer het inmiddels uit alsof ik niets anders gewend ben. Na een minuut of twintig kan ik door.
Op zoek naar wierook
Ik merk dat mijn wierook op is. Daarom moet ik even op zoek naar een winkel waar ze wierook verkopen. Ik besluit een Daiso in te lopen. Dat is een enorme drogisterij waar ze van alles verkopen. Ik kan de wierook niet vinden en besluit even navraag te doen. In mijn beste Japans lukt het zowaar om duidelijk te maken wat ik nodig heb, hoewel mijn pelgrimsoutfit daar natuurlijk ook bij geholpen kan hebben. Ik koop ook nog wat eten voor de lunch en ga weer op weg naar de tempels 49 en 50.
De drukte neemt toe
Het wordt drukker onderweg. Ik passeer grote wegen en de bebouwing is steeds dichter. Ik kan merken dat ik in de stad ben. De tempels 49, Joodo-ji, en 50, Hanta-ji, maken op de een of andere manier weinig indruk op me. Van 49 staat me vooral bij dat de tempelwachters imposant zijn. Tempel 50 ligt op een kleine heuvel. Na mijn ritueel in beide tempels haal ik de stempels en vervolg mijn pad. Ik besluit tempel 51 te doen als ik weer op pad ga, ik hoop dat ik over twee nachten daar weer gratis kan overnachten in de tsuyado.
Wetenswaardigheden posten op Facebook
Terwijl ik -alweer- een koffiepauze hou bij een FamilyMart, die vrijwel naast tempel 51 blijkt te liggen, post ik twee stukjes over de bijzonderheden van Japan op Facebook. Daarin geeft ik aan hoe ik me verbaas over de diversiteit aan routewijzers en over de verschillen tussen de konbini. Mijn weg vinden is altijd spannend en leuk. De stickers en palen met aanwijzingen vullen de routeguide prima aan. Qua konbini heb ik een sterke voorkeur voor FamilyMart, die meestal zitjes heeft. Bij de 7Eleven is dat nauwelijks (meer?) het geval. Daar moet je maar buiten gaan zitten, in de stank van de lopende motoren van de auto’s die hun airconditioning laten loeien.
Op naar een rustdag: VVV bij Dogo onsen
Ik wandel de VVV binnen die naast Dogo Onsen zit. Rond die onsen is een toeristisch gebied voor buitenlanders en Japanners. Een vriendelijke man staat me uitgebreid te woord in goed Engels. Hij helpt me een betaalbare overnachtingsplek te vinden. Het vroegere Sen-guesthouse (de eigenaar is verhuisd naar Sodoshima, waar ook een 88-tempelroute te vinden is), heet nu Sakanoe. Tegen een goede prijs krijg ik een tatami-kamer (Nihon-style) met eigen Wifi. Ik besluit direct maar een middagdutje te doen; ik ben hier om te ontspannen!
Even contact via video
Dankzij de wifi kan ik videobellen met mijn schoonouders en later met een collega. Het is fijn om hen even te zien en te spreken. Voor mij is het dan al bijna tijd om eten te halen en te gaan slapen. Ondanks het middagdutje ben ik nog steeds behoorlijk moe.
Ik ben toe aan een rustdag…
Vandaag heb ik relatief weinig kilometers gewandeld. Morgen ga ik de stad verkennen en ben ik even geen pelgrim.