Dag 1 – Afscheid van Nederland

26 augustus 2019 – We komen netjes op tijd aan op Schiphol omdat ik vertraging met de trein wil voorkomen. Deze vlucht naar Osaka wil ik niet missen. Op Schiphol gaan we op zoek naar een gelegenheid om te lunchen. We vinden een broodjeszaak met als thema eieren. Ik bestel een broodje en wat te drinken. Het eten is best lekker hoewel het komende afscheid al zorgt voor een behoorlijke steen in mijn maag.

Inchecken

Dan is het tijd om te gaan inchecken. Voordat ik in de rij ga staan neem ik geëmotioneerd afscheid van Katja, Koen en Jip. Opeens is het afscheid daar. We zullen elkaar een maand of twee moeten missen. Dikke knuffels en opwellende tranen maken het alleen maar moeilijker om hen achter te laten.

Toch zet ik me ertoe om de naar de afgebakende wachtrij te lopen. Via een zigzagkoers loop ik richting de incheckbalies. Gelukkig had ik vanochtend op afstand al ingecheckt, dus ik kan zo doorlopen om mijn bagage op de band te zetten. Maar het is druk bij de zelfscanners; je moet zelf je spullen in een box zetten, de labels plakken en dan een barcode scannen van je vlucht. Het lukt niet iedereen om dat snel te doen.

Bagage wegen

Het duurt even voordat ik aan de beurt ben. Ondertussen staan Koen en Jip een eindje verderop te kijken hoe ik langzaam doorschuif en wacht tot mijn rugzak gewogen wordt in de spacy cabine. Ik scan mijn boarding pass en pak de sticker uit een apparaat. Die moet ik zelf aan mijn bagage bevestigen. Ik had tevoren mijn rugzak in mijn rain cover gestopt, die ook als flight-bag dient. Dat gaat dus snel. Op de display zie ik het gewicht van mijn rugzak; iets meer dan acht kilo. Ik ben benieuwd wat mijn handbagage weegt; de komende twee maanden moet ik dat gewicht iedere dag dragen tijdens het wandelen.

Afscheid van Nederland en groeiende onzekerheid

En dan heb ik alle tijd voor mezelf. Ik moet twee uur wachten op Schiphol en dat betekent rondhangen. Gelukkig vind ik een plekje in de buurt van een pianist, zodat ik met zijn gepingel op de achtergrond lekker even de tijd kan nemen om de routegids door te lezen. In mijn handbagage heb ik dat boekje, een trui, mijn oortjes en een lader, wat snacks en een opblaaskussentje. Rustig bekijk ik de eerste pagina’s van het boekje waarin de routekaarten staan en probeer mezelf een beeld te vormen van wat me te wachten staat. Vreemd genoeg doet dat de onzekerheid alleen maar toenemen.

De gates zijn bekend, dus ik kan door naar de zitplekken daar. Wachten, wachten en nog eens wachten. Dan gaan de gates open voor de Sky priority, business class en dan voor iedereen. Dat betekent rustig in de rij staan om het vliegtuig in te komen. In het vliegtuig zit ik gelukkig aan het gangpad. Dat scheelt weer.