2 oktober 2019 – Na een nacht waarin ik onrustig slaap en veel wakker ben, ben ik om half zes klaarwakker. Dan maar opstaan en mijn spullen inpakken. Ik kijk nog even het nieuws: vandaag lijkt het (nog) een goede dag te zijn. Misschien een klein beetje regen, maar daar kan ik wel tegen.
Ontbijt in de lobby van het hotel
Na een dag zonder rugzak moet ik er vandaag weer aan geloven. Hoewel het wandelen met rugzak inmiddels helemaal vertrouwd is, blijft het fijn om een dagje zonder te lopen. Maar vandaag sleep ik alles dus weer mee. Na mijn ontbijt, geserveerd aan de counter en meegenomen op een dienblad naar de lobby van het hotel, ga ik snel naar het station.
Met de trein om de route weer op te pikken
Daar mis ik net de vroege trein van 7:03 en moet even wachten op de volgende. Dan zie ik dat de Spanjaarden aan komen lopen. We zeggen elkaar vriendelijk goedendag en ze vertellen dat ze gisteren tot tempel 64 hadden gewandeld, maar dat die toen al dicht bleek te zijn. Zij stappen daar straks dus uit voor een nieuwe poging. Dan komt de trein eraan en die is helemaal volgeladen met leerlingen van een middelbare school. Zo druk heb ik het nog niet eerder meegemaakt. Ik draag mijn rugzak op mijn buik om overlast voor anderen te voorkomen. Dat is ook even wennen, zeker omdat ik de hele weg moet staan. Bij tempel 63 ga ik de trein uit.
Tempel 64, Maegami-ji
Na een korte wandeling, van maar 3,4 km, kom ik aan op het parkeerterrein van Maegami-ji. Daar is het even puzzelen om van de gate naar de tempel zelf te komen. De tempel ligt links achter een fors gebouw waarin de nokyocho-office zit. Als ik om dat gebouw heengelopen ben, word ik beloond met een prachtig uitzicht. Deze tempel heeft een bijzondere bouw. Het is een U-vormig gebouw met een prachtig glooiend dak.
Ontmoeting met de Spanjaarden
Terwijl ik mijn rondje rituelen door de tempel doe, kom ik de beide Spanjaarden weer tegen. Het blijft leuk om elkaar te zien, te herkennen en even bij te praten. Zij doen niet echt een ritueel, maar besteden wel heel veel aandacht aan de tempel. Zij maakt foto’s, terwijl haar broer inspiratie opdoet voor een haiku. Deze tempel biedt veel inspirerende plekjes, die ik allemaal even opzoek. Er is een indrukwekkend beeld onder een ‘waterval’, waar veel henro muntjes op leggen. Het beeld zelf is helemaal roodbruin uitgeslagen, waarschijnlijk van het ijzer in het water dat eroverheen loopt.
Stempels halen en weer op weg
Ik ga de nokyocho-office binnen en krijg een prachtige kalligrafie. De monnik zet de drie stempels en we praten even over waar ik vandaan kom. Hij geeft aan dat er veel buitenlandse pelgrims langskomen en dat hij dat leuk vindt. Als ik naar buiten stap, miezert het.
Langs de gekkenweg
Vandaag heb ik qua wandelen een mindere dag. Fysiek gaat het allemaal prima. Het is het hoofd dat vandaag niet mee wil werken. Ik heb geen idee of het te maken heeft met het naderende einde van de tocht of door een slechte nacht, maar vandaag is het hard werken om maar 20 km af te leggen.
Route <11> langs de gekkenweg
De route zelf helpt niet echt mee. Ik wandel vooral langs dezelfde (provinciale) weg met nummer <11>. Als ik later een in een post op Facebook aangeef dat het vandaag langs deze route zo moeizaam ging, reageert een bekende van me met de opmerking dat ik ‘langs de gekkenweg’ wandel. Elf is het gekkengetal, misschien heeft dat zelfs in Japan invloed op het gemoed.
Van rust naar rust
Ik sleep me van rustmoment naar rustmoment. Het helpt me echt om te merken dat de Facebook-community meeleeft en actief is. Op mijn posts komen veel reacties en tips binnen [link opnemen]. Als ik ook nog even via Facetime contact kan hebben met Katja, doe ik even nieuwe energie op. Dat helpt me echt verder deze dag.
Waar sta ik nu, wat komt er nog?
Al wandelend dringt het tot me door dat ik bijna rond ben. Wat betekent dat? Wat ga ik hierna doen? Wat als ik bij tempel 88 ben? Wat als ik weer naar huis ga? De vragen dienen zich in hoog tempo aan en maken me eigenlijk alleen maar onzeker. In mijn hoofd plannend schat ik in dat ik rond 16 oktober naar Koyasan zou kunnen, als ik terugwandel via tempel 1. En dan? Ik heb een ticket voor de terugweg op 24 oktober. Wat ga ik in die extra week doen?
Ik ben nog zeker niet klaar
Maar ik realiseer me ook dat ik nog helemaal niet klaar ben met de tocht. Ik besluit mijn zorgen te parkeren en rond acht oktober te kijken of ik mijn planning aan moet passen. Ik kan natuurlijk altijd mijn vlucht verplaatsen. En dan heb ik ook mijn intakegesprek voor een (mogelijke) opdracht bij het ministerie van Justitie en Veiligheid gehad. De afspraak daarvoor is rondgekomen terwijl ik wandelde. Gisteren hoorde ik van een oud-collega dat hij me in gaat huren voor een opdracht. Daarmee kan ik in november al wat eerste omzet voor mezelf boeken!
Wachten in de McDonalds langs de gekkenweg
Het wandelen schiet op vandaag; ondanks de laaghangende bewolking zijn er nauwelijks buitjes gevallen. Omdat het niet zo heet werd, kon ik lekker doorlopen. Rond een uur of twee ben ik eigenlijk al op de plek waar ik mijn hotel moet zoeken. Ik weet dat ik daar niet voor 16:00 terecht kan, dus ik sla mijn bivakje op in een McDonalds. Even westers eten, een milkshake drinken en achter een bakje koffie mijn dagboek bijwerken. Via de app stelt Katja me gerust en stimuleert me om de planning van de laatste weken nog even los te laten. Dat helpt echt om weer even in het moment zelf te komen.
Business Hotel Misora
Als ik de McDonalds verlaat, zie ik een hotel waarop trots de naam van mijn schoonmoeder prijkt: Toki! Ik maak een foto en stuur haar een appje. Dat is weer zo’n Energizer. Gelukkig kom ik daardoor met een positief gevoel bij het hotel aan. Dat hanteert een interessant concept. Business Hotel Misora is alleen open van 16:00 tot 10:00. Tussen die tijden zijn ze gewoon (helemaal) dicht! Die sluiting in de ochtend maakt voor mij niet uit… want morgen ga ik rond 6:30 weer toch op pad!
Eten bij de buren
Naast het hotel zit een traditioneel Japans restaurant van een keten. Ik bestel daar een Udongerecht en krijg er een berg vlees bij. Samen met mijn alcoholvrije biertje is het een prima maaltijd. Met een goed gevulde buik ga ik terug naar mijn hotel.
Weersvoorspelling: een tyfoon
Ik zet de televisie aan en kijk het nieuws van zes uur. Het lukt me inmiddels redelijk om het nieuws te volgen. De beelden en mijn inmiddels wat uitgebreide kennis van het Japans zorgen ervoor dat ik goed snap wat er speelt. Het weerbericht stelt me gerust. Gelukkig trekt de tyfoon noordelijker langs dan eerst gedacht. Waar ik zit op Shikoku gaat die tyfoon zorgen voor wind en wat regen, maar dat mag geen naam hebben. Gelukkig maar, want morgen ga ik op weg naar de basis van de bergen waar de tempels 65 en 66 op liggen. Die laatste ligt op 900m hoogte, met een steile klim en daling! Als ik daarheen wandel, kan ik geen tyfoon gebruiken.