29 september 2019 –Na een heerlijk ontbijt met gerookte en gebakken zalm (te zwaar voor mij), moet ik op de foto met mijn gastheer en zijn hond. We zijn meteen vriendjes geworden op Facebook en daar blijkt dat hij best actief is in de henro-groep. Voor slapen en twee keer eten was ik nog geen ¥ 4.500 kwijt. Dat is echt een perfecte prijs.
Een stugge wandeling
Op de een of andere manier gaat het wandelen vandaag niet soepel. Het ligt niet aan de route. Die is gevarieerd en met een paar kleine heuveltjes ook eenvoudig te bewandelen. Het ligt aan mijzelf. Als ik te rade ga bij mijn gevoel, merk ik dat ik in mijn werkzame leven ook in een stroeve periode zit. Na een aantal fijne jaren bij mijn werkgever, is nu het moment gekomen om afscheid te nemen. Er waren te veel kleine dingen die me dwars zaten, waardoor ik me niet langer op mijn plek voelde. En dat gevoel lijkt op wat ik vandaag ervaar. Misschien heeft het er ook mee te maken dat morgen mijn laatste dag in loondienst is. Vanaf overmorgen ben ik officieel werkloos, nou ja, startende ondernemer van mijn eigen bedrijf.
Hoe schud ik mijn cynisme af?
Ik ben gewend geraakt om me te hullen in een schil van cynisme. En dat past me niet. Hier in Japan ervaar ik, dat ik open, geïnteresseerd en positief ben. De schil van cynisme houdt me weg van mijn emotie en remt het contact met de mensen om me heen. Mijn uitdaging is om eerlijk en oprecht te zijn. Daarmee kan ik de negativiteit achter me laten, zoals ik tijdens deze henro heb gedaan toen ik vanuit Tokushima naar Kochi wandelde.
Drukkend en warm weer
Vandaag is het drukkend warm. Dat draagt ‘lekker’ bij aan de stugheid van de wandeling. Ik weet dat ik 30 kilometer af moet leggen en dat is best veel. In de verte doemt een petrochemisch complex op. Ik zie grote olietankers aan de rede liggen en installaties om olie te ‘kraken’ oprijzen uit de fabriek. Wat een wanstaltig complex. Aan de route zelf zijn veel kleine werkplaatsen waar dakpannen gemaakt worden. En die pannen zijn dan vaak weer echte kunstwerkjes, met draken, vogels en kartelpatronen. Ik moet echt langs die raffinaderij wandelen voordat ik de kust kan verlaten en meer landinwaarts loop.
Enmei-ji, tempel 54
Een klein stukje van de doorgaande weg ligt tempel 54. Op de een of andere manier maakt deze weinig indruk op me. Ik doe mijn rituelen en sta al snel weer buiten. Sommige tempels hebben dat effect op me. Ik wandel via de ‘achteruitgang’ verder richting de stad. Op een enorme begraafplaats stopt een dame haar auto naast me, spreekt me even aan, geeft me 200 Yen en vertrekt weer. Daar koop ik even later een lekker kopje ijskoffie van, waarmee ik weer wat kan afkoelen. In de stad kom ik in de drukte terecht en wandel ik naar tempel 55, de vierkante Nankōbō.
Nr 55: de vierkante tempel Nankōbō
Dit forse tempelcomplex ligt midden in het centrum. Dat centrum kent een geometrisch, hokkerig wegennetwerk. Daardoor is het tempelcomplex ook vierkant, met een weg er dwars doorheen. De bussen rijden hier daadwerkelijk de tempel zelf binnen! Net als ik aankom, stroomt een bus met Japanse henro leeg. Ik heb gelukkig geen haast, want hun nokyocho worden in grote stapels door de begeleiders weggebracht om gekalligrafeerd te worden. Dat gaat even tijd kosten.
Ontmoeting met Ierse henro
Na mijn eerste ritueel ontmoet ik een dame uit Ierland. Ze is op 7 september begonnen met haar henro en wil binnen vier weken klaar zijn. Ze reist met bus en trein langs de tempels. Zo kan het ook. Nadat ik mijn tweede ritueel heb gedaan, haal ik mijn stempels in deze vierkante tempel Nankōbō. Gelukkig is het dan een stuk rustiger in de nokyocho-office. Als ik de tempel verlaat, zie ik iemand met een enorme ijscoupe een winkeltje uitlopen. Ik trek de stoute schoenen aan, ga naar binnen en weet er ook één te bestellen in mijn beste Japans. Genietend wandel ik naar buiten en eet het ijsje op, terwijl ik op een bankje zit voor Oyamazumi Jinja, de Shinto-tempel naast tempel 55.
De laatste stop van vandaag, Taisan-ji
Met nog 3 kilometer te gaan en anderhalf uur voordat de tempel sluit, wandel ik langzaam naar tempel 56. Ik wil daar graag tsuyado slapen. Als dat niet lukt, moet ik dit stuk weer teruglopen om in één van de vele hotels in het centrum van Imabari te slapen. Rond vier uit ben ik in de tempel. Ik start mijn ritueel rustig en neem de tijd om de tempel te bewonderen. Het is een mooi complex met een indrukwekkend houten gebouw.
Ik vraag en krijg tsuyado
Als ik rond half vijf de nokyocho-office binnenwandel, vraag ik of ik in de tempel mag blijven slapen. Dat is goed. Er is een plek waar ik mag slapen. Ik krijg de sleutel van een hokje naast de toiletten. Het lukt niet om een slaapplaats voor morgen te regelen rond tempel 60, van de twee opties is Sakae-ya gesloten en Komachi onsen vol.
Bijpraten met de Spanjaarden
Als ik me installeer in één van de stapelbedden, komen de twee Spanjaarden aanlopen die ik eerder bij Ansyuku heb gezien aangewandeld. Ze hebben hun kampeerspullen weggedaan en wandelen iets langzamer dan ik; zonder rustdag zijn ze me nu weer achteropgekomen. Ik geef ze de tip van de gratis overnachting rond tempel 69/ 71 (een zenkonyado die helaas na Corona niet meer beschikbaar is). Zij geven aan, dat ze in Saijo een hotel hebben geboekt voor twee nachten, zodat ze tempel 60 rustig kunnen beklimmen zonder bepakking.
Vooruitzicht
Vandaag bezocht ik de vierkante tempel Nankōbō. Morgen wandel ik naar Saijō city. Daar moet ik op zoek naar een hotel. Voor mijn slaapplek werk ik mijn dagboek bij en stiekem laad ik mijn telefoon op via het stopcontact van de föhn waarmee de scrollen worden gedroogd. Ik ga met de kippen op stok en slaap redelijk deze nacht. Het is wel een plakkerige nacht, dus morgen moet ik douchen. Een hotel is dan wel fijn.