28 september 2019 – De nacht voordat ik Matsuyama uit wandel is warm en klef. In de enorme zaal van tempel 51, waar ik ‘tsuyado’ slaap, hoor ik allerlei geluiden. En tot overmaat van ramp begint het in de vroege ochtend hard te waaien en te regenen. Daardoor rammelen de ramen, waar ik weer wakker van wordt. Om half zes sta ik op en merk dat het zowaar fris is. Dat is voor het eerst!
Ontbijt, koffie, rust en dan op pad
Tegenover de tempel ligt een FamilyMart konbini. Dat maakt het makkelijk om daar even langs te gaan voor mijn ontbijt. Ik haast me door de regen naar de koffie en koop er een broodje bij. Met een gevulde buik start ik mijn tocht weer. Ik volg de routewijzers en kom weer langs Dōgo onsen. Iets verderop, net buiten het winkelcentrum, kom ik de FamilyMart tegen waar ik de afgelopen dagen mijn boodschappen deed. Daar waai ik weer aan, voor de volgende koffie. En omdat het in mijn regencape toch warmer is dan ik fijn vind, koop ik een kleine paraplu.
Matsuyama uit
Met de paraplu in de hand ga ik naar buiten, om erachter te komen dat het inmiddels droog is. Ik volg de route langs de universiteit en kom onderweg langs een begraafplaats waar Russische krijgsgevangenen liggen. Ik heb me nooit gerealiseerd dat er voor de Tweede Wereldoorlog al vijandigheden waren tussen Japan en Rusland. Maar hier zie ik de bewijzen daarvan. En die zijn best indrukwekkend.
Slinger-de-slang Matsuyama uit
Ik volg de routewijzers en wandel een heel stuk langs een gekanaliseerd watertje. Daardoor komt de stad best wel vriendelijk over, ondanks de vele bebouwing. Een dame schiet langs me heen op de fiets, remt hard, stapt af en spreekt me aan. Ze vraagt of ik ‘aruiki henro’, wandelende pelgrim. Als ik dat bevestig, vertelt ze me dat zij de tocht al drie keer heeft gedaan, maar dan met de auto. Ze wenst me ‘ganbatte’ en stopt snel ¥ 1.000 in mijn hand, stapt op en is weg voor ik haar een osame-fuda kan geven.
Tempel 52 – Taisan-ji
Na een korte rust bij -alweer- een FamilyMart, kom ik aan bij tempel 52, Taisan-ji. Dan heb ik er alweer bijna elf kilometer op zitten. Om de tempel te bereiken moet je een (kleine) heuvel opwandelen. Langs het pad is duidelijk dat er aardverschuivingen zijn geweest. Het patroon van staande stenen langs de route is her en der onderbroken en er is te zien dat er recent rommel opgeruimd is. De tempelgebouwen zijn gelukkig niet beschadigd. Voor de altaren moet je een stukje hoger zijn dan het administratief centrum, waar de nokyocho-office is. De tempel zelf ademt rust uit.
Tempel 53 – Enmyō-ji
Ik wandel een klein stukje terug langs dezelfde route, pak de grote weg, route <183>, weer op en kom al snel bij tempel 53, Enmyō-ji. Het kost me nog geen half uur om die 2,7 kilometer af te leggen. Enmyō-ji ligt op de hoek van twee wegen en heeft een heel open karakter. Buurtbewoners wandelen er even naar binnen, steken een kaarsje aan en gaan weer weg. Daardoor zit er veel ‘leven’ in deze compacte tempel. Ik voer mijn ritueel uit en neem even rust.
De volgende tempel is 34,5 km ver
Het gaat me vandaag niet lukken om de volgende tempel te bereiken, terwijl ik Matsuyama uitloop. Ik heb een slaapplek gereserveerd in Hōjō. Dat ligt een stukje verderop langs de kust. Maar eerst wandel ik parallel aan het spoor naar het noorden. Bij café train (ja, een treinwagon) kom ik bij de kust uit. Van daaraf wandel ik op een fiets/ voetpad boven de Seito Inland Sea. Het is heerlijk om het geluid van de golven te horen. Het zonnetje komt erbij en dat maakt het prima wandelen langs de -helaas- drukke weg.
Zwemmende jeugd
Opeens zie ik een paar fietsen tegen de railing aan staan. Als ik richting zee kijk, zie ik een groepje jongens. Ze zijn over het hek geklommen en staan nu op een piertje in de zee. Eén voor één duiken ze het water in en spetteren elkaar nat. Ik geniet van hun energie en plezier!
Henro house Hōjōsuigun
Deze avond slaap ik in een henro house/youth hostel. Ik kom veel te vroeg aan: al om twee uur ’s middags ben ik er. Matsuyama uit ging sneller dan ik dacht! Dat betekent wachten totdat de locatie opengaat. Meestal kan ik vanaf een uur of drie (dat is eigenlijk nog te vroeg) terecht. Daarom wandel ik even naar de haven en kijk naar de veerboot. Met die boot kan je naar Hōjō-Kashima, het eiland voor de kust.
Avondeten ‘met het gezin’
Rond kwart over drie komt de gastheer aangewandeld en heet me welkom. Hij spreekt vloeiend Engels, uit de tijd dat hij in het leger zat en in Nieuw-Zeeland was geplaatst. Ik krijg een kamer met een ‘gewoon’ bed. Dit keer dus geen tatami. Na een lekkere douche, bereid ik me voor op de volgende dagen. Dat gaat me steeds makkelijker af. Ik luister wat muziek en rond zeven uur (laat…) kan ik aanschuiven voor het eten. Alle gasten zitten aan één tafel, wat niet vaak voorkomt tijdens de tocht.
Heerlijk eten
We eten curry-rijst en allerlei losse gerechtjes. Voor toe krijgen we een fluweelzachte shake van zijden-tofu. Aan de start van het diner schuift een gezin uit Shimanto aan. Hun zoon is ongeveer twaalf jaar en wil zijn Engels oefenen. En dat kan je natuurlijk prima doen met een Nederlandse henro. Tijdens en na het eten praten we erop los. Ik leer dat hij erg van Takoyaki (bolle pannenkoeken met een stukje inktvis erin) houdt en dat hij op school Engelse werkstukken moet maken. Veel te snel is het tijd om naar bed te gaan.
Morgen een lange wandeling
Vandaag wandelde ik Matsuyama uit. Morgen staat 30 km gepland. Dan vertrek ik uit de jeugdherberg/ het henro house en kom langs de tempels 54 tot en met 56. Als het lukt, slaap ik in die laatste! Ik heb geen andere overnachting geregeld, dus als dat niet lukt, moet ik iets anders zien te vinden.